من مى دانم چشمه هاى اميدى كه به درگاه خدا راه يافته، چقدر سرشار است، درهاى دعا و خواستن از خدا براى من كه به فرياد رسيده ام، باز است، مى توانم از خدا بخواهم و از او حاجت خويش را بگيرم.
وقتى از ديگران با يك دنيا اميد، نااميد مى شوم، خدا درها را به روى من نمى بندد، او نمى گويد: "چرا به در خانه ديگران رفتى؟ برو از كسانى كه به آنان اميد بسته بودى، حاجت خود را بگير"، بلكه خدا دست مهربانى خود را به سويم مى آورد; چون مى داند كه من جز او هيچ اميدى ندارم.
وقتى درها بسته مى شود، درِ خانه خدا باز است، حتى در انتظار من است تا من او را بخوانم! او با اشتياق دوست دارد تا دستم را بگيرد و نجاتم بدهد.
فقط اين دستگيرى خدا مى تواند آن همه شكست ها و نااميدى ها را جبران كند. وقتى به اين بينش برسم كه خدا منتظر من است تا دستم را بگيرد، از اميد سرشار مى شوم و از تنگنا بيرون مى آيم.
او منتظر من است تا به من لطف كند. او بى نياز است، هرگز به من نيازى ندارد، ديگران كه مرا به سوى خود مى خوانند، مى خواهند چيزى از من بگيرند و نفعى به آنان برسانم، امّا خدايى كه دست مهربانى اش را دراز كرده تا دستم را بگيرد، نيازى به من ندارد، او مى خواهد بى منّت به من لطف كند; چراكه مهربانى او هيچ اندازه اى ندارد.
كسى كه به سوى خدا كوچ كند، زود به مقصد مى رسد. بين مهاجر و مسافر خيلى فرق است، مسافر سفر مى كند و پس از مدتى به جايى كه بوده است برمى گردد; امّا مهاجر مى رود و ديگر برنمى گردد. وقتى من به در خانه خدا مى روم، ولى دلم شيفته دنيا و جلوه هاى آن است و مى خواهم بار ديگر به سوى آن بازگردم، من مسافر هستم، مسافرى كه مى خواهد بازگردد، راه اين مسافر دور است; امّا كسى كه واقعاً از اين دنياى خاكى دل كنده باشد و با همه وجود به سوى خدا برود، در همان قدم اوّل به هدفش رسيده است.
"و أنّ الراحلَ اليكَ قريبُ المَسافة... ."
كسى كه به سوى خدا هجرت كند در همان لحظه شروع، رسيده، و در گام اوّل، كام خويش را گرفته است. او ديگر ترسى ندارد كه در راه بماند يا به هدف نرسد، او نگران نيست چه پيش مى آيد; زيرا به محبوب خود رسيده است.