خدا به حكمت خويش، بر چشم باطن انسان ها پرده افكنده است، آن ها نمى توانند تا زمانى كه در دنيا هستند بهشت و نعمت هاى آن را ببينند، البته عدّه كمى در اين دنيا، بهشت را ديده اند; براى مثال در شب عاشورا، امام حسين(عليه السلام)بهشت را به ياران باوفاى خود نشان داد.
بيشتر انسان ها نمى دانند در بهشت چه خبر است، اگر يك لحظه حجاب از چشم آنان برداشته مى شد، آنان نعمت هاى بهشت را مى ديدند، در آن صورت هرگز به دنيا توجّه نمى كردند و دنيا در چشم آنان تيره و تار مى شد و كار دنيا، خراب مى شد.
هيچ كس نمى داند خدا چه پاداش هاى زيبايى براى مؤمنان آماده كرده است، پاداش هايى كه مايه روشنى چشم آن ها مى شود و اشك شوق از ديدگان آنان جارى مى كند.[18]
نهرهاى آب از زير درختان جارى است، ميوه هاى بهشت هميشه هست، سايه درختان آن هميشگى است، برگ درختان در آنجا نمى ريزد، در بهشت هيچ كمبودى نيست، مؤمنان در سايه دلپذير و نوازشگر درختان، روى تخت ها مى نشينند و از نعمت هاى زيباى آنجا بهره مى برند... .[19]

* * *

دنيا، منزلگاه انسان است و حكمت خدا بر اين است كه دنيا نيز آباد باشد; به همين دليل، پرده از چشم ها برنمى دارد تا دنيا ويران نشود، آبادى اين دنيا در غفلت از آخرت است و آبادى آخرت در بيدارى.
خدا اراده كرد هم دنيا آباد باشد و هم آخرت، براى همين انسان ها را به گونه اى آفريد كه خودشان راه خود را انتخاب كنند، عدّه اى دنيا را برمى گزينند و براى آن مى كوشند، خدا هم پاداش تلاش آنان را در اين دنيا مى دهد.
عدّه اى هم به فكر آخرت هستند و به دنيا به اندازه نيازشان اكتفا مى كنند، آنان به فكر آبادانى آخرت خود هستند; به همين دليل، مرگ را دوست دارند; زيرا مى دانند آخرت براى آنان بهتر از دنيا است.
مى گويند گروهى نزد ابوذر رفتند و به او گفتند: "اى ابوذر! چرا ما از مرگ مى ترسيم، امّا تو همواره مشتاق مرگ هستى؟"
ابوذر گفت: "دليلش آشكار است; زيرا شما دنياى تان را آباد و آخرت خود را خراب كرده ايد. هركس بخواهد از جاى آباد به جاى خراب برود به هراس مى افتد!"[20]