راه نجات در چيست؟ اگر مشتاق نجات هستم بايد از خود و خودبينى دست بردارم و همواره به ياد خدا باشم، براستى ياد خدا، شفاى درد من است.
در دعاى كميل كه شب هاى جمعه خوانده مى شود، آمده است: "يا من اسمه دواء و ذكره شفاء; اى كسى كه نام تو دوا و ياد تو شفاست!" اگر خدا را از روى اخلاص، ياد كنم و به درگاه او تضرّع نمايم، او دست مرا مى گيرد و مرا از گمراهى نجات مى دهد.
دوست داشتم تضرّع را بياموزم، مدّت ها در جستوجوى پاسخ اين سؤال خود بودم تا آنكه با استادى روبه رو شدم، او به من گفت: "تو درد پيدا كن، آن درد، تضرّع و زارى را برايت به ارمغان مى آورد. آيا تا به حال ديده اى گريه را به مادرى كه بچّه اش مرده است، ياد بدهند؟ اگر قرار باشد بازيگرى نقش آن مادر را بازى كند، به آموزش نياز دارد."
اگر من در اين دنيا، درد غربت و تنهايى خود را درك كرده بودم، اگر مرگ را در چند قدمى خود مى ديدم، اگر تاريكى قبر را باور داشتم، به درگاه خدا تضرّع مى كردم و لازم نبود به دنبال آن باشم كه كسى به من آموزش بدهد.
وقتى عشق به دنيا در دلم زبانه كشيد، من چه كردم؟ به آن انس گرفتم، وقتى دنيا به سويم آمد و مرا از ياد خدا غافل كرد، خوشحال شدم، در اين هنگام معلوم است كه حالت تضرّع براى من نيست، من براى چه به درگاه خدا تضرّع كنم؟ فراقى احساس نمى كنم كه بخواهم اشك بريزم. كسى اشك مى ريزد و تضرّع مى كند كه از محبوب خود دور افتاده است، وقتى من در آغوش دنيا حال خوشى دارم و عشق دنيا دلم را پر كرده است، ديگر جايى براى خدا نمى ماند.
كسى تضرّع مى كند كه از هوس هاى خود مى ترسد و مى داند كه اگر يك لحظه به خود واگذار شود به سراغ بدى ها و زشتى ها مى رود، او از شرّ خود مى خواهد به خدا پناهنده شود، او مى داند نفس او با دورى از خدا، جهنّم براى خود مى سازد. اگر من چنين بينشى داشته باشم به درگاه خدا تضرّع مى كنم و از او مى خواهم دست مرا بگيرد و به من پناه بدهد.