اگر من بخواهم به سعادت و رستگارى برسم بايد لحظه اى را كه در آن هستم دريابم، بايد برخيزم و از گناهان خود همين الان توبه كنم و به جبران گذشته بپردازم. اگر من با خود بگويم كه فردا توبه مى كنم، خود را فريب داده ام; زيرا وقتى فردا فرابرسد، باز خواهم گفت: "فردا توبه مى كنم!"
امروز همان فردايى است كه روز قبل، در انتظارش بودم! من بايد اكنون را دريابم، ديروز و فردا كمينگاه شيطان است.
شيطان در ظرف فردا كمين مى كند و امروز را كه نقد است از من مى گيرد، او امروز مرا تباه مى كند به اميد فردا. من بايد هوشيار باشم، شيطان دوست دارد مرا از امروز غافل كند و اين گونه دچار غفلت نمايد.

* * *

روزى پيامبر به يارانش فرمود: "بيشتر ناله هاى اهل جهنّم از واگذار كردن كار به آينده است."[64]
اهل جهنّم كسانى هستند كه همواره مى گفتند: "فردا توبه مى كنيم"، "بعداً نماز مى خوانيم"، "بعداً حق مردم را مى دهم"، "بعداً خوب مى شويم".
آنان آرزو مى كردند كه مدّت طولانى در دنيا بمانند و اين آرزو، آن چنان آنان را سرگرم كرده بود كه ديگر به مرگ فكر نمى كردند.
كسى كه پيوسته كارِ امروز را به فردا مى افكند، خطر بزرگى در كمين اوست. وقتى او همواره توبه را به فردا واگذار مى كند، كم كم قلبش سياه و تاريك مى شود، وقتى كه قلب انسان سياه شد ديگر هيچ حقيقتى را درك نمى كند و هيچ حرف حقّى را نمى پذيرد، او ديگر زيبايى هاى معنوى را نمى بيند و از مناجات با خدا لذّت نمى برد و از كمال و سعادت دور مى شود.