بزرگ ترين سرمايه ام، عمر من بود كه آن را تباه كردم، راه دور و درازى را در پيش دارم، مرگ در كمين است، بايد فكرى به حال خود كنم، به خودم ظلم كردم، اكنون بايد گذشته ام را جبران كنم، جلوى ضرر را هر وقت بگيرم، منفعت است.
دوست دارم با سير و سلوك آشنا شوم و در زمره سعادتمندان قرار گيرم، اين راه را چگونه بپيمايم؟
نزد استادى مى روم، او با اين مسير آشناست، درد خويش را به او مى گويم و از او راهنمايى مى خواهم، او سخن مرا مى شنود و سپس دستورى ساده مى دهد: "از زياد سخن گفتن، زياد خوابيدن، زياد خوردن و زياد معاشرت كردن با مردم بپرهيز و بيشتر به ياد خدا باش."

* * *

بايد از چهار چيز دورى كنم:
1. زياد سخن گفتن: وقتى زياد سخن مى گويم به دروغ و غيبت مردم و بيهوده گويى مبتلا مى شوم.
2. زياد خوابيدن: خواب زياد مرا از توفيق راز و نياز با خدا محروم مى كند. آن قدر در قبر، براى خوابيدن فرصت دارم، بايد تا زمانى كه زنده هستم، خلوت شب ها را از دست ندهم.
3. زياد خوردن: وقتى پرخورى كردم، ديگر حال توجّه به معنويّت را از دست مى دهم. اين يك قانون است: توجّه زياد به شكم، انسان را از مسير كمال دور مى كند.
4. زياد معاشرت كردن: وقتى با مردم دنياطلب معاشرت مى كنم، سرمايه عمر خود را تباه مى نمايم، بايد با كسانى كه از معنويّت بهره اى ندارند به قدر ضرورت رفت و آمد داشته باشم.
اگر در ارتباط با ديگران مى توانم گره اى از كار كسى بگشايم، دل مؤمنى را شاد كنم و وظيفه اى را انجام بدهم بايد بدانم كه اين كار، عبادت است; ولى وقتى مى دانم حضور در يك جلسه، ارتباط با تلفن يا هرگونه ارتباط، مرا از ياد خدا غافل مى كند، بايد از آن پرهيز كنم.
وقتى اين دستور را انجام بدهم، هم نشاط بيشترى براى عبادت پيدا مى كنم و هم وقت خود را مديريّت مى نمايم و به سوى كمال گام برمى دارم.