امروز روز چهارم ماه ذى الحجّه است ، پنج روز ديگر تا روز عرفه فرصت داريم .
درست است ما ده روز است كه در راه هستيم ، ان شاء الله به زودى به مكّه مى رسيم .[20]
درست پشت آن كوه ، شهر مكّه قرار دارد ، پس عجله كن !
اهل مكّه باخبر شده اند كه پيامبر و مسلمانان به اين شهر مى آيند ، آنها براى استقبال پيامبر به بيرون از شهر آمده اند .
تا به حال ، شهر مكّه چنين جمعيّت عظيمى را نديده است ، هزاران نفر همراه پيامبر براى اعمال حج وارد شهر مكّه مى شوند .
ما همراه پيامبر به سوى مسجد الحرام مى رويم ، از در مسجد وارد مى شويم و به سوى كعبه مى رويم .
ناگهان كعبه ، مقابل چشمان من نمايان مى شود ، بى اختيار به سجده مى افتم ، اشك از چشمان من جارى مى شود .
ستايش خدايى را كه تو را عزيز كرد ،
و تو را قبله من قرار داد تا به سوى تو نماز بخوانم .
اى صاحب خانه !
اين خانه، خانه توست ، من هم بنده تو هستم كه به اينجا پناه آورده ام .
سر از سجده برمى دارم ، به دنبال پيامبر مى گردم .
پيامبر نزديك كعبه است و اشك در چشمان او حلقه زده است. او دست راست خود را به حجرالاَسود مى كشد و دعايى را زير لب زمزمه مى كند .[21]
آيا مى دانى حجرالاَسود چيست ؟
در گوشه اى از كعبه كه طواف از آنجا شروع مى شود ، سنگ سياهى قرار دارد كه به آن حجرالاَسود مى گويند .
جالب است بدانى كه حَجَر در زبان عربى به معناى سنگ و اَسوَد به معناى سياه است .
نگاه كن !
پيامبر خم شده است و لب هاى خود را بر حجرالاَسود گذاشته است و صداى گريه اش به گوش مى رسد .
نمى دانم چه شده كه گريه پيامبر طولانى شده است ![22]
به راستى چه رمز و رازى در اين سنگ سياه نهفته كه ما از آن بى خبريم ؟
چرا ديدن اين سنگ اين گونه اشك پيامبر را جارى ساخته است ؟
همسفر خوبم !
آيا مى خواهى قصّه اين سنگ را برايت بگويم ؟
روزى و روزگارى ، قبل از اينكه خدا ، حضرت آدم(عليه السلام) را خلق كند ، در بهشت فرشته اى بود كه نزد خدا مقامى بس بزرگ داشت .
يك روز خدا ، همه فرشتگان را جمع كرد و پيمان بزرگ خداپرستى را به آنها عرضه كرد .
اوّلين فرشته اى كه اين پيمان بزرگ را قبول كرد همين فرشته بود .
اين فرشته ، مدّت ها قبل ، نور محمّد و آل محمّد(عليهم السلام) را ديده بود و به اين نور مقدّس ، عشق فراوانى داشت .
هنوز خدا ، آدم و حوا(عليهما السلام) را نيافريده بود ، امّا آن نور مقدّس را در بالاى همه آسمان ها آفريده بود .
و اين گونه بود كه اين فرشته ، گوى سبقت را از همه ربود و قلبش پر از اين عشق مقدّس شد .
وقتى كه خدا ، آدم(عليه السلام) را آفريد از او خواست تا در حضور اين فرشته ، به آن پيمان اقرار كند .
وقتى كه آدم(عليه السلام) از بهشت رانده شد خداوند به اين فرشته يك مأموريّت مهم داد .
آن مأموريّت اين بود كه خدا او را به عنوان امين خود در روى زمين قرار داد .
حتماً مى پرسى چگونه ؟
خدا آن فرشته را تبديل به سنگ سفيد و زيبايى كرد و آن را در يك گوشه كعبه قرار داد ، امّا چون بت پرستان روىِ اين سنگ سفيد، دست گذاشتند، رنگ آن، سياه شد.
البته تو مى دانى كه كعبه به دستور جبرئيل در زمان آدم(عليه السلام) ساخته شد ، و در واقع ابراهيم(عليه السلام) در زمان خودش ، اين خانه را بازسازى كرد .
و جالب است بدانى كه آدم(عليه السلام) هر روز و شب ، كنار اين سنگ مى رفت و آن پيمان بزرگ را يادآورى مى كرد .
وقتى روز قيامت فرا برسد بار ديگر خدا اين سنگ را به صورت اوّل خود در مى آورد .
آن روز ، اين فرشته در پيشگاه خدا شهادت خواهد داد كه چه كسانى نزد او آمدند و به آن پيمان بزرگ، اقرار نمودند .
اگر اين سنگ را با چشم دل نگاه كنى ، او را فرشته اى زيبا خواهى ديد .
هنوز چهره پيامبر روى حجرالاَسود است و اشك او جارى است .
فكر مى كنم اكنون ديگر دانستى كه چرا پيامبر اين چنين با حجرالاَسود خلوت كرده است .
مگر برايت نگفتم كه اين سنگ بوى عشقى مقدّس را مى دهد ؟ هيچ فرشته اى ، مانند او شيفته على(عليه السلام) نيست .
آرى ، اين فرشته ، بوى على(عليه السلام) را مى دهد !
و شايد پيامبر كه دلش براى برادرش على(عليه السلام) خيلى تنگ شده است ، بوى يار خود را از آن استشمام مى كند .[23]