بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَـنِ الرَّحِيمِ
خدايا! مى خواهم براى تو بنويسم، درباره تو مى نويسم، خوب مى دانم اگر توفيق تو نباشد، اين كار چقدر سخت است!
خودت آگاه هستى كه قلم من سرگردان و حيران است، دست از نوشتن برمى دارم و به سوى رحمتت چشم مى دوزم و از تو يارى مى خواهم.
خدايا! وقت سحر است، شب اوّل ماه رمضان است و من قلم در دست دارم و جز حيرت چيزى ندارم; نمى دانم چه زمان، لطف خود را بر من ارزانى مى دارى، مى خواهم براى دوستانم از تو سخن بگويم، مى خواهم احاديث اهل بيت(عليهم السلام) را براى آن ها بازگو كنم، دوست دارم كه همه تو را آن گونه بشناسند كه امامان معصوم(عليهم السلام) بيان كرده اند، اين هدف من است.
تو بايد ياريم كنى; تو بايد به قلم من نظر كنى; تو خود مى دانى من عهد كردم كه اين كتاب را از سخنان اهل بيت(عليهم السلام) بنويسم; زيرا باور دارم كه آنان بهتر از هر فيلسوف و عارفى، تو را شناخته اند و كلمات و سخنانشان چراغ راه ما مى باشد.
خدايا! بنده روسياه تو هستم، از خود هيچ ندارم، به لطف و كرم تو دل بسته ام، حاجت مرا بده و به من قدرت نوشتن عنايت كن، كمكم كن تا دوستانم را با معرفت و عرفان تو بيشتر آشنا كنم كه تو خداى خوبى ها هستى.
خدايا! همه زيبايى ها و خوبى ها از آن توست، تو هيچ كس را نااميد نمى كنى، پس ياريم كن كه دوستانم منتظر من هستند.
بنده ناچيز تو: مهدى
مرداد ماه 1390