نمى دانم آيا نام مرا شنيده اى؟ من ابن فَضّال هستم. يكى از شاگردان امام رضا(عليه السلام)و هميشه تلاش كرده ام از علم آن حضرت بهره ببرم.
امروز مى خواهم سؤال مهمّى را كه از امام رضا(عليه السلام) نموده ام براى شما بگويم:
حتماً در قرآن اين آيه را خوانده اى، قرآن وقتى مى خواهد روز قيامت را وصف كند، چنين مى گويد: (وَ جَآءَ رَبُّكَ وَ الْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا )، روزى كه خدا بيايد و فرشتگان همه صف در صف حاضر شوند.*P*50
وقتى من اين آيه را خواندم، با خود گفتم: معناى اين آيه چه مى شود؟ آيا خدا از جايى به جايى مى رود؟
من خيلى فكر كردم، سرانجام اين سؤال را از امام رضا(عليه السلام) پرسيدم و آن حضرت اين چنين جواب داد:
ــ اى ابن فَضّال! خداوند هرگز از جايى به جاى ديگر نمى رود، آمدن و رفتن از ويژگى هاى آفريده ها و مخلوقات است و خداوند از اين ويژگى برتر و والاتر است.
ــ اگر اين طور است، پس تفسير اين آيه چه مى شود؟
ــ معناى آيه اين است: "و روزى كه فرمان خدا بيايد و فرشتگان صف در صف حاضر شوند".*P*51
وقتى اين جواب را شنيدم به فكر فرو رفتم، روز قيامت كه مى شود، همه انسان ها زنده مى شوند. آن روز آن ها نگران هستند، آفتاب بر بدن ها مى تابد، تشنگى بيداد مى كند، همه از يكديگر فرار مى كنند، اضطراب و نگرانى همه جا را فرا مى گيرد، همه منتظرند ببينند چه خواهد شد، بعد از مدّت ها چشم انتظارى، ناگهان فرشتگان زيادى در حالى كه در صف هاى منظّمى هستند از آسمان نازل مى شوند، آن ها فرمان خدا را با تشريفات خاصّى آورده اند، فرمانى كه براى اهل توحيد، مايه خوشحالى است و براى بت پرستان مايه ترس و نگرانى!
در اين آيه، قرآن آن لحظه را براى ما بيان مى كند، لحظه اى كه فرمان بزرگ خدا نازل مى شود، لحظه اى كه فرشتگان آن فرمان را با خود آورده اند تا اهل توحيد به سوى بهشت بروند.