سوره توحيد را كه مى شناسى، سوره اى كه خدا خودش را در آن سوره براى ما معرّفى نموده است:
(قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ).
بگو!
اى محمّد! بگو كه او خدايى است يگانه. بگو آنچه را كه من به تو وحى كردم، بگو!
اى فرستاده من! آن چه را من به تو ياد دادم، براى مردم بگو، تا آن ها گوش فرا دهند و هدايت شوند.
واژه "او" اشاره به غيب دارد، او غايب از ديده هاست، اى محمّد! خداى تو را نمى توان به چشمِ سر ديد.
يادت مى آيد وقتى بت پرستان در مقابل تو ايستادند و بت خودشان را به تو نشان دادند و گفتند: "اين خداى ما مى باشد، خداى تو كجاست؟".
آرى! خداى آن ها، بتى بود كه از سنگ و چوب تراشيده شده بود، آن ها خداى خود را با چشم مى ديدند و در مقابلش سجده مى كردند.
اكنون نوبت توست تا خداى خود را معرّفى كنى. آن ها به تو گفتند: "اى محمّد! خدايى را كه تو آن را مى پرستى، كجاست؟ كيست؟ ويژگى هاى او چگونه است؟ او را براى ما معرّفى كن!".
سخن بگو اى محمّد!
آن ها دوست دارند تو بگويى: "اين خداى يگانه است"، امّا تو چنين بگو: "او خداى يگانه است".
تو از كلمه "او" استفاده كن! همان را بگو كه به تو ياد دادم: "او خداى يگانه است".
وقتى مى گويى "او"، همه مى فهمند كه خداى تو غيب است، برتر و بالاتر از اين است كه با چشم ها ديده شود، او را نمى توان به حواس بشرى حس كرد، او آفريننده است و هرگز ويژگى هاى يك آفريده را ندارد، او را هرگز نمى توان با چشم سر ديد. او خداى يگانه است.