يادم نمى رود وقتى اوّلين بار به مدينه رفته بودم، دوست داشتم خود را هر چه سريع تر نزديك ضريح پيامبر برسانم، مسجد پيامبر خيلى شلوغ بود، همه جا پر از جمعيّت بود، فقط يك مسير كوچك باقى مانده بود كه مى توانستم از آنجا عبور كنم. جلو رفتم به يك نفر برخورد كردم كه مشغول خواندن نماز بود، من خواستم از مقابل او عبور كنم كه او دست خود را جلو آورد و مانع عبور من شد.
من خيلى تعجّب كردم، درست است كه او داشت نماز مى خواند، امّا من كه مزاحم او نشدم، من به راحتى مى توانستم از جلو او عبور كنم و او هم نماز خود را بخواند، خلاصه او محكم دست خود را جلو آورده بود و نمى گذاشت من رد بشوم.
پيش خودم گفتم: اين ديگر چه نمازى است كه اين مرد مى خواند؟ راه عبور را بسته است و نمى گذارد من عبور كنم. چاره اى نداشتم بايد صبر مى كردم تا نماز او تمام شود.
آن روز گذشت، بعدها فهميدم كه بعضى ها اعتقاد دارند كه اگر كسى در هنگام نماز از مقابل آنان عبور كند، نماز آن ها باطل مى شود، آن ها خيال مى كنند كه وقتى رو به قبله مى ايستند و نماز مى خوانند، عبور يك انسان از جلو آن ها مى تواند ارتباط آن ها را با خدا قطع كند.*P*79
? ? ?
يكى از بزرگان اهل سنّت به نام "سُفيان ثورى" به مكّه آمد، او مشغول طواف خانه خدا شد. بعد از طواف نگاهش به امام كاظم(عليه السلام) افتاد و ديد كه آن حضرت مشغول نماز است و مردم از جلو او عبور مى كنند و به هيچ وجه مانع آنان نمى شود. سفيان از ديدن اين منظره خيلى تعجّب كرد، آخر اين چه نمازى است كه اين آقا مى خواند. او لحظاتى با خود فكر كرد و پيش خود گفت: چقدر خوب است بروم و با او سخن بگويم، او نمى داند كه نبايد در هنگام نماز كسى جلو او باشد، آخر او چگونه مى خواهد با خدا ارتباط برقرار كند؟
سفيان صبر كرد تا نماز امام تمام شد، نزديك رفت و سلام كرد و جواب شنيد و بعد چنين گفت:
ــ چرا شما اجازه مى دهيد در موقع نماز، مردم از مقابل شما عبور كنند؟
ــ آن خدايى كه من او را مى پرستم از همه كس و همه چيز به من نزديك تر است.*P*80
و اين گونه بود كه من فهميدم خدا آن قدر به ما نزديك است كه هيچ چيز نمى تواند مانع بين ما و او شود.