ــ اى امام باقر(عليه السلام)! آيا مى شود پاسخ سؤال مرا بدهى؟
ــ سؤال تو چيست؟ اى جوان!
ــ به من بگو كه خدا از چه زمانى بوده است؟
ــ اين چه سؤالى است كه مى پرسى؟ آيا مى دانى اين سؤال تو چه وقتى درست است؟
ــ نه.
ــ وقتى چيزى را مى بينى كه وجود نداشته است و بعد آفريده شده است، مى توانى در مورد آغاز آن سؤال كنى و بگويى: آن چيز چه زمانى آفريده شده است. امّا خدا كه همواره بوده است، او كه آفريده نشده است، او هميشه وجود داشته است. او آفريننده همه چيز است.
ــ آيا مى شود برايم بيشتر توضيح دهيد؟
ــ وقتى باور دارى كه خدا هميشه بوده است، ديگر نبايد سؤال كنى كه خدا از چه زمانى بوده است. خدا بود و "زمان" نبود، اين خدا است كه زمان و مكان را آفريد، زمان و مكان، آفريده خداست، خدا هرگز در آفريده هاى خود قرار نمى گيرد. هنوز نه زمان آفريده شده بود و نه مكان، ولى خدا بود، او از ازل، توانا بود، او هستى را آفريد و به اين آفرينش نياز نداشت. آرى! خدا نه مكان دارد و نه زمان، هيچ چيزى شبيه او نيست، او يگانه است. او هرگز پير نمى شود، از چيزى نمى ترسد، او آنچه را مى خواهد به اراده خود مى آفريند، او هرگز نابود نمى شود، او پايان ندارد همان گونه كه آغاز ندارد. همه آفريده ها نابود خواهند شد و او باقى خواهد ماند.*P*59