نزديك ماه رمضان است، بيا با هم به بازار كوفه برويم، من مى خواهم قدرى خرما خريدارى كنم، خرما براى روزه گرفتن خيلى مفيد است.
آنجا را نگاه كن! چه جمعيّتى جمع شده است! حتماً در آنجا خرماى خوبى را به فروش مى رسانند.
چند كيلو خرما خريدارى كردم و وقتى مى خواستم به خانه برگردم، نگاهم به حضرت على(عليه السلام) افتاد، او گاه گاهى به بازار كوفه سر مى زند. جلو رفتم، سلام كردم و جواب شنيدم.
در اين هنگام صدايى به گوشم رسيد، يكى از خرمافروش ها با مشترى خود سخن گفت، او مى خواست قسم بخورد: "قسم به كسى كه در بالاى هفت آسمان است! من اين كار را نكردم".
وقتى حضرت على(عليه السلام) اين سخن را شنيد به سوى آن مرد رفت و چنين گفت:
ــ منظور تو چه بود؟ چه كسى در بالاى هفت آسمان است؟
ــ معلوم است كه من قسم به خدا خوردم، اين خداست كه بالاى هفت آسمان است و از بندگان خود پوشيده است.
ــ اى برادر! سخن تو اشتباه است، خدا هرگز در بالاى هفت آسمان نيست، خدا هميشه همراه با بندگان خود است، او نزديك تر از همه چيز به بندگان خود است".
ــ من نمى دانستم، اكنون كه اين چنين قسم خورده ام چه بايد بكنم؟ آيا بايد كفّاره اى بدهم؟
ــ هيچ چيزى به گردن تو نيست. تو گفتى قسم به كسى كه بالاى هفت آسمان ها است، خدا كه بالاى هفت آسمان نيست، تو قسم به غير خدا خورده اى!*P*81
? ? ?
وقتى اين جريان را شنيدم به ياد خاطره سفر حجّ خود افتادم. سال 1383 بود كه من براى اوّلين بار به حجّ رفته بودم، يك روز صبح دير از خواب بيدار شدم، ديگر فرصتى نبود تا خودم را به مسجد الحرام برسانم، براى همين براى خواندن نماز جماعت صبح به مسجدى رفتم كه نزديك هتل ما بود.
در مسجد تابلوى بزرگى زده بودند و در روى آن نوشته بودند: "فاصله ما تا آسمان اول، 73 سال راه است، ميان هر آسمان تا آسمان بعدى نيز 73 سال فاصله است، تا آسمان هفتم... و خداوند بالاى آن آسمان هاست".*P*82
در ادامه نيز سخن گروهى از دانشمندان را آورده بودند كه خدا بر بالاى عرش است.
آن روز من خيلى به فكر فرو رفتم، خداى من چقدر با خداى آن ها فرق داشت، خداى من، والاتر و بالاتر از مكان است و خداى آن ها بر بالاى عرش است!