خداوند براى خود نام هايى انتخاب كرده است تا بندگانش او را با آن نام ها بخوانند و او را صدا بزنند. خداوند، خودش را به اين نام ها نام گذارى كرد: شنوا، بينا، دانا، توانا، آشكار، قوى و...
اكنون بايد در مورد اين نام هاى خدا توضيحى بدهم: خدا شنوا و بينا مى باشد، تو هم شنوا و بينا مى باشى! امّا تو با گوش خود مى شنوى و با چشم خود مى بينى، تو براى ديدن و شنيدن به چشم و گوش نياز دارى، امّا خدا بدون اين كه به چشم يا گوشى نياز داشته باشد، هم مى بيند و هم مى شنود.
خدا به همه صداها علم دارد، همه ديدنى ها را مى داند، او با حقيقت و ذات خودش مى بيند و مى شنود.
صفت ديگر خدا، علم است، آرى! خدا داناست، تو هم دانا هستى، امّا علم تو چگونه است؟
قدرى فكر كن! تو ابتدا جاهل بودى و بعداً دانا شدى، علم تو هميشگى نبوده است، زمانى بود كه تو جاهل بودى، اكنون دانا شدى، امّا دانايى خدا اين گونه نيست، خدا هميشه دانا بوده است و به همه چيز آگاهى دارد و اندازه علم او در فهم و درك كسى نمى آيد.
يكى از نام هاى ديگر خدا توانا بودن است. خدا تواناست، تو هم به انجام كارهايى توانا هستى، امّا توانايى تو هميشگى نبوده است، زمانى كه از مادر متولّد شدى، تو به هيچ كارى توانا نبودى، اين قدرت تو هميشگى نبوده است و سرانجام روزى فرا مى رسد كه همين قدرت را هم از دست مى دهى، امّا اكنون به توانايى خدا فكر كن! خدا هميشه توانا بوده است، هيچ گاه توانايى خدا از بين نمى رود.
پس هيچ وقت فراموش نكن كه هيچ كدام از صفات خدا شبيه به مخلوقاتش نيست.
اين سخنان امام جواد(عليه السلام) بود كه براى شما نقل كردم.*P*84