بانوى من! شنيده ام كه خانواده، اصل و اساس همه خوبى هاست، حفظ خانواده، مهمترين راه سعادت يك جامعه است، جامعه اى كه خانواده هاى از هم پاشيده داشته باشد، هرگز روى سعادت را نمى بيند.
تو به ما ياد دادى تا به حفظ "خانواده" بيانديشيم، به گونه اى زندگى كردى كه شوهرت على(عليه السلام) هرگز از تو خشمگين نشد، هر وقت او تو را مى ديد همه غم ها و غصّه هايش برطرف مى شد.
اين سخن على(عليه السلام) است: "من هرگز فاطمه را به خشم نياوردم، او نيز مرا خشمگين نكرد و هرگز از من نافرمانى نكرد".[16]
آرى، اين شيوه زندگى توست، در چنين خانواده اى است كه ارزش ها شكل مى گيرد و راه سعادت پيموده مى شود. اگر محيط خانه آرام باشد، مرد مى تواند با روحيّه اى قوى كارهاى بيرون خانه را انجام دهد، مردى كه همسرى مهربان دارد بايد شكرگزار خدا باشد، زيرا محيط خانه براى او گلستان است، چنين مردى، مزه زندگى را مى چشد و در كارهاى خود موفّق است.

* * *

مرگ فرا مى رسد و ما به خانه قبر مى رويم، خانه اى تاريك! آيا براى آن روز، زاد و توشه اى، آماده كرده ايم؟ به راستى بهترين چيز براى انسان در آن لحظه چيست؟ آن لحظه اى كه همه، ما را تنها مى گذارند!
اين سخن امام باقر(عليه السلام) است: "در شب اوّل قبر، هيچ چيز براى زن، بهتر از رضايت شوهرش نيست". آرى، بهترين شفيعِ زن در قبر، رضايتِ شوهرش است.
بانوى من!
وقتى تو از دنيا رفتى، شوهرت على(عليه السلام) كنار قبر تو ايستاد، او اشك در چشم داشت و دست هاى خود را به سوى آسمان گرفت و چنين گفت: "خدايا! من از فاطمه راضى هستم".[17]
اين سخن چه پيامى براى جامعه ما دارد؟ خانمى كه پيرو توست به گونه اى زندگى مى كند كه شوهرش هم، اين گونه براى او دعا كند. افسوس كه گروهى از خانم ها از قبر و قيامت مى ترسند و كارهاى مستحبّى زيادى انجام مى دهند ولى حقوقِ واجبِ شوهر خود را مراعات نمى كنند. آيا خانم هاى جامعه ما اين پيام را خواهند شنيد: "خواهر من! اگر مى خواهى براى سفر قبر و قيامت خود كارى كنى، اگر مى خواهى شب اوّل قبر، شب راحتى تو باشد، كارى كن كه شوهرت از تو راضى باشد"...