در قرآن از حضرت سليمان(عليه السلام) به عنوان بنده "اَوّاب" ياد شده است، "اَوّاب" كسى است كه با خدا بسيار راز و نياز دارد و همواره دلش به ياد خداست، هيچ چيز براى او مانند مناجات با خدا لذّت ندارد.
آرى، "اَوّابين" كسانى هستند كه شيرينى خلوت با خدا را چشيده اند و براى همين همواره به دنبال اين هستند كه فرصت پيدا كنند و با خداى خويش راز و نياز كنند.
افسوس كه روزگار با من كارى كرد كه شيرينى مناجات با خدا را از ياد بردم، وقتى فكر و ذهن من پر از چيزهاى ديگر شد، وقتى پاى تلويزيون نشستم و فيلم هاى خنده آور ديدم، ديگر از آن وادى ها دور افتادم! اكنون چه بايد بكنم؟
بانوى من! تو سرآمد همه "اَوّابين" بودى، براى همين نماز تو را "نماز اَوّابين" نام نهاده اند، اگر من بخواهم لذّت مناجات با خدا را بچشم بايد اين نماز را بخوانم و كم كم در اين مسير گام بردارم!
اين نماز را بايد اين گونه بخوانم: وضو مى گيرم و رو به قبله مى ايستم و دو ركعت نماز مى خوانم، در ركعت اول، سوره حمد را يك بار مى خوانم، سپس 50 بار سوره (قل هو الله احد) را مى خوانم، ركوع و سجده را انجام مى دهم، ركعت دوم را مثل ركعت اوّل مى خوانم. وقتى اين نماز دو ركعتى تمام شد و سلام دادم، از جا برمى خيزم و دو ركعت ديگر به اين صورت مى خوانم، وقتى نماز دوم را تمام كردم از خدا مى خواهم كه گناهان مرا ببخشد.
اين سخن امام صادق(عليه السلام) است: "هر كس اين نماز را بخواند با پايان اين نماز، بين او و بين خدا هيچ گناهى باقى نمى ماند".[79]
آرى، خواندن اين نماز، بهترين راه براى توبه و بخشش گناهان است، خوشا به حال كسى كه هر شب جمعه اين نماز را مى خواند، استادى داشتم، او به من سفارش كرد: "وقتى مشهد يا كربلا مى روى اين نماز را در حرم بخوان!".