يك روز پيامبر به خانه تو آمد، ديد تو لباس ساده به تن دارى، كنار آسياب دستى نشسته اى، جو و گندم آسياب مى كنى، در همان حال به نوزاد خودت، شير مى دهى، پيامبر وقتى اين منظره را ديد چنين گفت: "دخترم! سختى هاى دنيا را تحمّل كن چرا كه بهشت در انتظار توست".
تو نگاهى به پدر كردى و گفتى: "من خدا را به خاطر نعمت هايش سپاس مى گويم و به خاطر آنچه او به من عطا كرده است، شكرگزارم".[64]
بانوى من! تو در اوج سختى هاى دنيا، خدا را اين گونه سپاس مى گويى، تو درس شكرگزارى را به من مى دهى!
اين يك قانون است، درباره هر چه فكر كنم و سخن بگويم آن را به سوى خود جذب مى كنم، اگر همواره از سختى ها و فقر سخن بگويم آن را بيشتر به سوى خود مى كشانم، كسانى هستند همواره دم از يأس و نااميدى مى زنند و هر كجا فرصت پيدا كنند، منفى ها را بيان مى كنند، آنها نمى دانند با اين كارشان همان بدى ها را به سوى خود جذب مى كنند.
واژه ها با تصاويرى كه به همراه خود در ذهن ما ايجاد مى كنند بر ضمير ناخودآگاه ما اثر مى گذارند، ما در دنياى خارج همان را درو مى كنيم كه در عالم انديشه خود كاشته ايم براى همين بايد تلاش كنيم تا در ذهن خود همواره زيبايى ها را قرار دهيم و درِ زبان خود را به بدى ها باز نكنيم، بايد از نعمت هايى كه خدا به ما داده است ياد كنيم و شكر آن را به جا آوريم، به داشته هايمان فكر كنيم نه به نداشته هايمان!
اگر مردم ما عادت داشتند در مورد نعمت هايى كه خدا به آنها داده است، سخن بگويند آيا ديگر اين همه نااميدى و ناشكرى در جامعه ما موج مى زد؟
ما عادت كرده ايم از اوّل صبح كه از خواب بيدار مى شويم به فكر نداشته هاى خود باشيم و تا شب همين طور بدويم تا شايد به نداشته هاى خود برسيم، ولى نمى دانيم كه نداشته هاى ما نامحدود است و هيچ وقت تمام نمى شود، براى همين است كه جامعه ما در عطش دنياطلبى مى سوزد، امروزه ديگر قناعت در اين جامعه يك افسانه شده است!
بايد روش تو را پيش بگيريم، در زندگى به ياد نعمت هايى باشيم كه خدا به ما داده است و شكر او را به جا آوريم، اگر در خانه همسر مهربانى داريم كه به ما عشق مىورزد، اگر فرزندان سالمى داريم، اگر بدن سالمى داريم و ... درباره اينها فكر كنيم و سخن بگوييم و شكر آنها را به جا آوريم.