كودكان نياز به اين دارند كه مادر براى آنان شعر بخواند، چند روز پيش، يك نرم افزار در گوشى خود نصب كردم كه اشعار مناسب براى بچّه ها در آن بود، با كمال تعجّب ديدم كه مردم از اين شعر بيش از هر شعر ديگرى، استقبال كرده اند: "من بُزى دارم، خيلى قشنگِه/ اين بُز شيطون، زبر و زرنگه"، "بُز بُز قندى، هيچ نمى خندى/ مى پرى هر روز، روىِ بلندى".
اين شعر را هم براى "لالايى بچّه ها" در آن نرم افزار ديدم: "لالالا، گل پونه/ بابات رفته درِ خونه"، "لالالالا، گلِ آلو/ درخت سيب و زردآلو"، "لالالالا گل زيره/ بابات دستاش به زنجيره". لالايى ديگرى هم توجّه مرا به خود جلب كرد: "لالالالا، گلم بودى/ عزير و مونسم بودى"، "برو لُولُوىِ صحرايى/ از اين بچّه، چه مى خواهى".
اين اشعارى است كه بعضى از مادران براى بچّه هاى خود مى خوانند، شعرى كه در ضميرناخودآگاه بچّه حكّ مى شود و آن را هيچ وقت از ياد نمى برد.
سوالى در ذهن من نقش بست: بانوى من! تو براى بچّه هايت چه شعرى مى خواندى؟ لالايى تو براى بچّه هايت چه بود؟ آيا تاريخ در اين باره سخنى گفته است؟
وقتى بررسى كردم ديدم كه اشعار زيباى و پرمحتواى تو به دست ما رسيده است. تو مى دانستى كه آنچه در آن سنّ براى كودكان خود بخوانى در شكل گيرى شخصيّت و ساختار فكرى آنان بسيار مهم است، تو حسن(عليه السلام) را در آغوش مى گرفتى و براى او چنين شعر مى خواندى:

* * *

تو براى فرزندت، الگو تعريف مى كنى و از او مى خواهى همانند پدرش باشد، تربيت، بدون داشتن الگو و سرمشق ممكن نيست، كودكان هم به طور طبيعى به دنبال يافتن الگو و سرمشق مناسب هستند، تو از حسن(عليه السلام) مى خواهى تا از پدرش الگو و سرمشق بگيرد، زيرا على(عليه السلام) مظهر همه كمالات و فضايل انسانى است، تو با اين جمله، فرزندت را به عدالت خواهى، حق طلبى، جوانمردى، ايثار، علم، تقوا، عقل و ... فرا مى خوانى، اين ها گوشه اى از صفات على(عليه السلام) است.
جمله دوم شعر تو چنين است: "حسن جان! از حقّ حمايت كن!"، تو از فرزندت مى خواهى تا همواره از حقّ دفاع كند و با اهل باطل مبارزه كند، آرى، اين گونه است كه روحِ آزادگى در جان فرزند نهادينه مى شود.
جمله سوم شعر تو اين است: "حسن جان! خدايى را عبادت كن كه به تو نعمت فراوان داده است". تو اين گونه فرزندت را به توحيد و يكتاپرستى فرا مى خوانى، خدا را براى فرزندت اين گونه معرّفى مى كنى، خدايى كه مهربان است و نعمت هاى فراوان به همه ما داده است، تو از زيبايى هاى خدا براى فرزندت مى گويى، كارى مى كنى كه محبّت به خدا در دل فرزندت ريشه بگيرد و او خدا را دوست داشته باشد (روشن است كه حسن(عليه السلام)، امام دوم است و خدا دانش آسمانى را به او داده است، تو براى او اين شعرها را مى خوانى تا به ما درس بدهى).
اى كاش مادران جامعه ما شبيه تو بودند! اشعارى پرمحتوا براى فرزندان خود مى خواندند، اشعارى كه درس ايمان، حق طلبى و خداشناسى را در خود دارد چرا كه اين اشعار مانند نقشى است كه بر سنگ حك مى شود و هيچ گاه از ياد فرزند نمى رود.