زن و شوهر بايد زندگى مشترك را زيبا ببينند و تلاش كنند تا اين زيبايى ها را به زبان آورند، وقتى زن در شوهرش نقطه مثبتى مى بيند آن را بازگو كند، همين طور وقتى مرد در همسرش نقطه مثبتى مى بيند، آن را بيان كند، اين شيوه اى پسنديده است.
چه بسا زن و شوهرى به يكديگر علاقه دارند، ولى غرور بى جا اجازه نمى دهد كه از يكديگر تعريف كنند و همين باعث مى شود كه زندگى آنان به سوى سردى پيش مى رود.
بانوى من! چند روز بيشتر از زندگى تو و على نگذشته بود كه پيامبر به خانه شما آمد، او رو به على(عليه السلام) كرد و چنين گفت: "على جان! همسر تو چگونه است؟"، او پاسخ داد: "او بهترين يار و ياور من در راه بندگى خداست"، بعد رو به تو كرد و پرسيد: "دخترم! على چگونه مردى است؟"، تو در پاسخ گفتى: "او بهترين شوهر دنياست".
گاهى على(عليه السلام) تو را "سيّدتى" صدا مى زند، نمى دانم اين كلمه را چگونه ترجمه كنم، نمى دانم چگونه اوج احترام و زيبايى كه در اين كلمه است را به فارسى منتقل كنم، "سيّدتى" به معناى "سرور من!"، "بانوى من" مى باشد.[31]

* * *

اصلى ترين محور براى تحكيم خانواده اين است كه زن و شوهر، ديدگاه مثبتى نسبت به يكديگر داشته باشند، هر چه اين ديدگاه مثبت تر باشد، ميزان خوشبختى در زندگى زناشويى بيشتر خواهد بود.
اگر يكى از زن و شوهر، احساس كند كه همسرش، او را شايسته همسرى خود نمى بيند، آن وقت است كه بى اعتمادى و بى محبّتى ميان آنان شكل مى گيرد و آرام آرام، تلخكامى و ناخرسندى آغاز مى گردد.
اين يك درس مهم است: زن و شوهر بايد يكديگر را بهترين همسر براى خود بدانند، هيچ چيز همانند اين اصل نمى تواند زندگى را در مسير خوشبختى به پيش ببرد.