آنچه اهميّت دارد حفظ حالات معنوى در همه شرايط است، هر چه انسان خدا را بهتر بشناسد و به او محبّت بيشترى داشته باشد، آرامش بيشترى دارد و در هيچ شرايطى از ياد او غفلت نمى كند.
بانوى من! معرفت و شناخت تو به خدا، بيش از همه بود و براى همين در شب عروسى هم به ياد خدا بودى و از يادش غافل نشدى.
در شب عروسى، على(عليه السلام) ديد كه تو رو به قبله نشسته اى و اشك مى ريزى، از تو پرسيد: "چرا گريه مى كنى؟" در پاسخ چنين گفتى: "در اين لحظه هاى آغاز زندگى از تو مى خواهم تا نماز بخوانيم و در اين شب خدا را عبادت كنيم".[41]
آرى، زيباترين شروع براى زندگى مشترك، ياد خداست، اگر نگاه عروس و داماد، نگاه خدايى باشد، شب عروسى هم مى تواند عارفانه ترين شب زندگى باشد.