بانوى من! دشمنان به خانه ات هجوم آوردند و آنجا را به آتش كشيدند و تو را ميان در و ديوار قرار دادند، به راستى همه آن مجاهدت ها و تلاش هاى تو براى چه بود؟ براى چه اين همه سختى و مصيبت ديدى؟
تو به ميدان آمدى تا على(عليه السلام) كه حجت خدا بود، غريب و مظلوم نباشد و اشك غريبانه اش در نخلستان ها و خارج از شهر، جارى نشود! على(عليه السلام)امام زمان تو بود و تو براى يارى او به ميدان آمدى.
امروز مولاى ما، آقاى ما، مهدىِ تو در غيبت گرفتار است و مردم زمانه سرگرم دغدغه هاى اين دنياى مادى شده اند، هر كسى به فكر آرزوهاى دنيايى است و بسيارى فراموش كرده اند كه امام زمانى دارند، آنان به روزگار غيبت امام زمان، عادت كرده اند و اگر كسى را ببينند كه اين درد را درك مى كند و از آن مى نالد با تعجّب به او مى نگرند.
مردم نمى دانند كه همه گرفتارى آنان به خاطر اين است كه حجّت خدا را از ياد برده اند و دنبال ديگران رفته اند، چشمه آب زندگى را رها كرده اند و به سرابى دروغين دل خوش كرده اند.

* * *

پيامبر در بستر بيمارى بود، خطّ نفاق لحظه شمارى مى كرد تا پيامبر از دنيا برود و آنان دست به كودتا بزنند و ظلم و ستم بر شما اهل بيت آغاز شود، تو از برنامه شوم آنان باخبر بودى، مى دانستى كه آنان براى به دست آوردن حكومت، چه جنايت ها خواهند كرد.
تو به ديدار پدر رفتى، اشك در چشمانت حلقه زد، پدر به تو رو كرد و گفت: "دخترم! صبر داشته باش و به خدا توكّل كن... بدان كه مهدى كه عيسى پشت سر او نماز مى خواند از فرزندان توست".
وقتى تو نام فرزندت مهدى(عليه السلام) را مى شنوى غم ها از دلت مى رود، ياد او شفابخش دل غمزده ات مى شود.[68]
بانوى من! در روزگارى گرفتار شده ام كه سياهى ها همه جا را گرفته اند، نسل امروز از همه چيز و همه كس نااميد شده است، سپاه غم و اندوه ما را تاراج كرده است، چه چيزى غير از ياد مهدى(عليه السلام) مى تواند اميد را به ما بازگرداند و مرهم دل غمديده ما باشد؟