بانوى من! تو مى دانى كه در هر زمان، طاغوت تلاش مى كند تا مردم را فريب بدهد، آنان پول زيادى خرج مى كنند تا براى خود، قداست بيافرينند و مردم را پيرو خود نمايند.
وقتى پيامبر از دنيا رفت، عدّه اى دست به كودتا زدند، آنان از خطّ نفاق بودند و با اسلام دشمنى داشتند، بهترين راه براى نابودى اسلام واقعى را در اين دانستند كه حكومت را در دست بگيرند و حقّ على(عليه السلام) را غصب كنند، آنان به ظاهر نماز مى خواندند ولى دل هاى آنان از ايمان خالى بود. آنان خود را نماينده خدا در روى زمين معرّفى كردند در حالى كه نماينده شيطان بودند و دين خدا را به بازى گرفتند و جامعه را از مسير رستگارى دور كردند.
در اين دوران، تو همواره تلاش مى كردى تا راه سعادت را آشكار كنى، براى مردم روشنگرى نمايى، به مسجد آمدى و سخنرانى كردى، با مردم سخن گفتى، در اين ميان، زنان مؤمنى كه با تو دوست بودند، راه و روش تو را فرا گرفتند، آنان نيز در اين راه گام برداشتند.
يك روز، يكى از خواهران مؤمن با زنى كه دشمن شما بود وارد گفتگو شد و او را شكست داد. آن خواهر مؤمن بسيار خوشحال شد و نزد تو آمد و ماجرا را بيان كرد، او به تو گفت: "با سخنان خود توانستم تبليغات دشمن را بى اثر كنم و حقّ را آشكار نمايم، آن زن كه از باطل دفاع مى كرد بسيار ناراحت شد و نزد پيروانش، شرمنده و خوار شد".
اينجا بود كه تو به آن خواهر مؤمن چنين گفتى: "بدان كه فرشتگان بيش از تو خوشحال شدند، تو ناراحتى آن زن را ديدى، بدان كه ناراحتى شيطان از ناراحتى او بيشتر بود".[48]
آرى، وقتى كسى كه اهل علم و آگاهى است از حقّ دفاع مى كند، فرشتگان را خوشحال مى كند و شيطان را به خشم مى آورد، زيرا اين كار باعث اصلاح جامعه و نابودى باطل مى شود، فرشتگان همواره براى چنين كسانى دعا مى كنند و از خدا براى او طلب رحمت مى نمايند.