معناى زندگى مشترك چيست؟ يعنى اين زندگى بر دوش زن و شوهر است، هر كدام بايد قسمتى از كارها را به عهده بگيرند و با محبّت و صميميّت به يكديگر كمك كنند.
پيامبر براى زندگى تو و على(عليه السلام) تقسيم كار كرد، كارهاى بيرون خانه را به على(عليه السلام)سپرد (جمع كردن هيزم و آوردن آن به خانه، آوردن آب به خانه و...)، و كارهاى داخل خانه را به تو سپرد (آسياب كردن گندم، پختن نان و غذا، شستن لباس ها و...). تو از اين تقسيم كار بسيار خوشحال شدى و خدا را شكر كردى.[35]
خوشحالى تو براى اين بود كه از ديدِ نامحرمان به دور بودى، زيرا دوست نداشتى براى كار غير ضرورى از خانه بيرون بروى، چرا كه اين كار با روح تقوا بيگانه است.

* * *

على(عليه السلام) در كارهاى خانه هم تو را كمك مى كرد، او خانه را هم جارو مى كرد و در تهيّه غذا هم تو را يارى مى كرد، روزى از روزها پيامبر به خانه شما آمد، ديد كه على(عليه السلام) به تو كمك مى كند و مشغول پاك كردن عدس است، اينجا بود كه او چنين گفت: "هر مردى كه همسرش را در كارهاى خانه يارى كند خدا اسم او را همراه با اسم شهيدان ثبت مى كند، به هر قدمى كه او در خانه براى كمك به همسرش برمى دارد، خدا ثواب يك حجّ و عمره به او مى دهد. اى على! كمك كردن مرد به همسرش، ثواب هزار سال عبادت دارد و باعث كفاره گناهان بزرگ مى شود و خشم خدا را خاموش مى كند".[36]
وقتى اين سخن پيامبر را در اينجا نوشتم، چقدر افسوس خوردم، به راستى ما چه دين كاملى داريم و خودمان از آن خبر نداريم! افسوس كه ما را سرگرم كردند تا نفهميم پيرو چه دين و آيينى هستيم...
مردان جامعه ما، خود را پيرو على(عليه السلام) مى دانند ولى از راه و روش او بى خبرند؟ على(عليه السلام) خانه را جارو مى زد، گاهى كنار آسياب دستى مى نشست و جو و گندم را آسياب مى كرد، (آن زمان در شهر مدينه، نانوايى نبود، زنان با آسياب دستى گندم را آرد مى كردند و نان مى پختند، آن آسياب ها از جنس سنگ بود و كار با آن سخت بود).