وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْتَرِي لَهْوَ الْحَدِيثِ لِيُضِلَّ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ بِغَيْرِ عِلْم وَيَتَّخِذَهَا هُزُوًا أُولَئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ مُهِينٌ (6 )وَإِذَا تُتْلَى عَلَيْهِ آَيَاتُنَا وَلَّى مُسْتَكْبِرًا كَأَنْ لَمْ يَسْمَعْهَا كَأَنَّ فِي أُذُنَيْهِ وَقْرًا فَبَشِّرْهُ بِعَذَاب أَلِيم (7 )
از نيكوكاران برايم سخن گفتى، اكنون مى خواهى از گروهى برايم سخن بگويى كه براى گمراهى ديگران تلاش و كوشش مى كنند. آنان در جستجوى سخنان لغو و بيهوده اند تا مردمِ نادان را به وسيله آن سخنان، گمراه كنند.
آنان خود گمراه هستند و دين تو را به بازى مى گيرند و سعى مى كنند تا مردم را از دين تو جدا كنند، تو براى آنان عذابى آماده كرده اى كه آنان را خوار و ذليل كند.[1]
وقتى قرآن براى آنان خوانده مى شود، با غرور و تكبّر، روى برمى گردانند، چنان كه گويى قرآن را نشنيدند، گويا كه كر هستند و نمى توانند بشنوند، به راستى كه عذاب دردناكى در انتظار آنان است.

* * *

دوست دارم بدانم اين دو آيه، درباره چه ماجرايى نازل شده است؟
به مطالعه كتاب ها مى پردازم.
نتيجه بررسى من اين مى شود:
محمّد(صلى الله عليه وآله) در شهر مكّه بود و مردم را به سوى يكتاپرستى دعوت مى كرد و براى آنان قرآن مى خواند. گروهى از مردم به قرآن علاقه مند شده بودند و براى شنيدن قرآن نزد محمّد(صلى الله عليه وآله)مى رفتند و به آيات قرآن گوش مى دادند، مسلمانان اميد زيادى داشتند كه آنان مسلمان شوند و دست از بُت پرستى بردارند.
"نَضر" نام يكى از بزرگان مكّه بود. وقتى اين ماجرا را فهميد با خود فكرى كرد، او تصميم گرفت تا كنيز آوازه خوانى را بخرد. او آن كنيز زيبا را با قيمت زيادى خريدارى كرد و به خانه اش آورد.
وقتى نَضر خبردار مى شد كه كسى از مردم مكّه مى خواهد مسلمان شود، نزد او مى رفت و او را به مهمانى دعوت مى كرد. نَضر، آن مرد را به خانه اش مى برد.
وقتى كه نَضر و مهمانش به خانه مى رسيدند، نَضر آن زن آوازه خوان را صدا مى زد و به او مى گفت: "از مهمان من، پذيرايى كن، به او شراب بده و براى او آواز بخوان".
سپس نَضر به مهمان خود چنين مى گفت: "محمّد به تو مى گويد اگر مسلمان شوى در بهشت از نعمت هاى زيبا بهره مند خواهى شد، بيا من همين الآن به تو آن نعمت هاى زيبا را مى دهم. اين كنيز امشب در اختيار تو باشد، چرا مى خواهى يك عمر نماز بخوانى و به خودت زحمت بدهى تا به بهشت برسى؟ من آنچه در بهشت است را امشب به تو مى دهم".
اينجا بود كه آن زن، شروع به خواندن مى كرد و مجلس شراب آماده مى شد...
آرى، نَضر با اين سخنان، قرآن تو را مسخره مى كرد و مردمى را كه در جهل و نادانى بودند، گمراه مى كرد، او با اين كار خود توانست گروهى از جوانانى را كه زمينه هدايت را داشتند، گمراه كند و مانع مسلمان شدن آنان شود.
عدّه اى از مسلمانان نزد او رفتند و او را از اين كار نهى كردند و براى او آياتى از قرآن خواندند، امّا او به سخن آنان گوش نكرد و راه خود را ادامه داد، اينجا بود كه اين دو آيه نازل شد و وعده آتش جهنّم به او داده شد.[2]

* * *

از آيه 6 اين سوره فهميده مى شود كه "غِنا" حرام است و هر كس آن را گوش كند، گناه كرده است.
"غِنا" آهنگ هايى است كه با مجلس گناه و فساد مناسبت دارد و سبب مى شود شهوتِ انسان تحريك شود. هر نوع موسيقى، آهنگ و صدايى كه اين ويژگى را داشته باشد، شنيدن آن حرام است.
اگر موسيقى اى شنيدم و احساس كردم آن صدا يا موسيقى با گناه جنسى مناسبت دارد، بايد بدانم كه آن صدا و موسيقى حرام است و مرا از راه كمال و سعادت دور مى كند.
غِنا، روح نفاق را در قلب انسان مى روياند، كسى كه غِنا گوش كند، قلب او كم كم از نور ايمان فاصله مى گيرد و تاريكى جاى آن را مى گيرد. در خانه اى كه صداى غنا به گوش رسد، ديگر فرشتگان وارد آن خانه نمى شوند.[3]

* * *