لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَالْمُرْجِفُونَ فِي الْمَدِينَةِ لَنُغْرِيَنَّكَ بِهِمْ ثُمَّ لَا يُجَاوِرُونَكَ فِيهَا إِلَّا قَلِيلًا (60 ) مَلْعُونِينَ أَيْنََما ثُقِفُوا أُخِذُوا وَقُتِّلُوا تَقْتِيلًا (61 )سُنَّةَ اللَّهِ فِي الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِيلًا (62 )
در آيه 59 از كسانى سخن به ميان آمد كه در مدينه سر راه زنان مى نشستند و براى آنان مزاحمت ايجاد مى كردند. اكنون ويژگى هاى آنان را برمى شمارى:
1 - آنان منافق هستند.
2 - بيماردل مى باشند (هوس باز مى باشند).
3 - شايعه مى سازند. (وقتى پيامبر براى جنگ مى رفت، آنان خبرهاى دروغ در ميان مردم پخش مى كردند و مى گفتند: پيامبر در جنگ شكست خورده است !).
تو به پيامبر وعده مى دهى تا به آنان خبر دهد دست از اين كارهاى خود بردارند، اگر آنان بخواهند به كارهاى زشت خود ادامه دهند، تو پيامبر و مؤمنان را بر آنان مسلّط مى سازى و پس از آن، ديگر جز به مدّت كوتاهى نمى توانند در مدينه بمانند.
آرى، تو به آنان فرصت توبه مى دهى، امّا اگر آنان به آن كارها ادامه دهند، تو دستور حمله عمومى و يورش به آنان را صادر خواهى كرد، آن وقت مؤمنان در يك حركت مردمى، آنان را از بين مى برند.
شايد آنان فكر كنند كه اگر به كارهاى خود ادامه دهند، مى توانند در جايى غير از شهر مدينه زندگى كنند، امّا هرگز چنين نيست، تو به آنان فرصت مى دهى، اگر توبه كردند كه به آغوش مهر و محبّت اسلام باز گشته اند، امّا اگر توبه نكنند، تو چنين دستور خواهى داد: "آن منافقان، لعنت شده اند، هر كجا پيدايشان شود، بايد دستگير و كشته شوند"، آن وقت است كه هيچ كجا براى آنان، امن نخواهد بود، هر كجا كه بروند، از دست مسلمانان شجاع، در امان نخواهند بود.
اين دستور تازه اى نيست، اين سنّتى است هميشگى كه در ميان اقوام قبل هم بوده است، در هر امّتى، گروهى منافق بوده اند، تو به آنان فرصت دادى و وقتى فرصت آنان به پايان رسيد و آنان بى شرمى و توطئه را از حد گذراندند، تو فرمان حمله به آنان را صادر كردى و آنان به كيفر گناهان خود رسيدند، اين سنّت توست و سنّت تو هرگز دگرگون نمى شود. منافقان مدينه بايد به خود بيايند و از اعمال ننگين خود دست بردارند و گرنه سرنوشت دردناكى در انتظار آنان است.