قُلِ ادْعُوا الَّذِينَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ لَا يَمْلِكُونَ مِثْقَالَ ذَرَّة فِي السَّمَاوَاتِ وَلَا فِي الاَْرْضِ وَمَا لَهُمْ فِيهِمَا مِنْ شِرْك وَمَا لَهُ مِنْهُمْ مِنْ ظَهِير (22 ) وَلَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ حَتَّى إِذَا فُزِّعَ عَنْ قُلُوبِهِمْ قَالُوا مَاذَا قَالَ رَبُّكُمْ قَالُوا الْحَقَّ وَهُوَالْعَلِيُّ الْكَبِيرُ (23 )
مردم مكّه بُت ها را مى پرستيدند و آن ها را شريك تو مى دانستند و مى گفتند: "اين بُت ها در آفرينش جهان به خدا كمك كرده اند و در درگاه خدا مى توانند شفاعت كنند".
اكنون از محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواهى به آنان چنين بگويد: اى مردم ! اين بُت هايى را كه شما مى پرستيد، هرگز نمى توانند گره از كار شما بگشايند، زيرا آنان ذرّه اى را در آسمان ها و زمين در اختيار ندارند. اين بُت ها شريك خدا نيستند. اين بُت ها در آفرينش جهان، هيچ كمكى به خدا نكرده اند.

* * *

بُت پرستان خيال مى كردند كه بُت ها مى توانند شفاعتشان كنند. آنان فرشتگان را دختران خدا مى دانستند و از آنان انتظار شفاعت داشتند، اين عقيده باطلى بود. تو خداى يگانه هستى و هرگز فرزندى ندارى.
اكنون مى خواهى درباره شفاعت براى آنان سخن بگويى، در آن روز پيامبران از گناهكاران شفاعت مى كنند. اين قانون توست: آنان فقط از كسانى كه تو اجازه داده باشى، شفاعت مى كنند.
آرى، آن روز، فقط كسى شفاعت مى شود كه از دينِ حقّ پيروى كرده باشد و تو از دين او راضى باشى !
تو هرگز از بُت پرستى راضى و خشنود نيستى، پس هرگز پيامبران از بُت پرستان شفاعت نمى كنند !
اگر بُت پرستان دوست دارند در روز قيامت شفاعت شوند، بايد به يكتاپرستى رو آورند.[146]

* * *

وقتى روز قيامت فرا رسد، همه دچار ترس و اضطراب مى شوند، همه سر از قبر بيرون آورده اند و دنيايى عجيب را در مقابل چشم خويش مى بينند، اين اضطراب ادامه دارد تا زمان شفاعت فرا رسد. پيامبران از كسانى كه تو از دينِ آنان راضى و خشنود باشى، شفاعت مى كنند، اين گونه است كه ترس از عذاب جهنّم از دل هاى آنان زدوده مى شود و آنان به سوى بهشت حركت مى كنند.
در اين هنگام كافران و كسانى كه راه كفر و انكار را رفته اند به مؤمنانى كه نجات يافته اند رو مى كنند و مى گويند: "خداى شما چه فرمانى داد؟". آنان در جواب مى گويند: "خدا به حقّ فرمان داد".
آرى، مؤمنان به كافران خبر مى دهند كه تو اجازه دادى تا پيامبران آنان را شفاعت كنند، زيرا تو از دينِ آنان راضى و خشنود بودى.

* * *

اگر من گناهكار باشم، تو از عمل من خشنود نيستى ! امّا اگر مسلمان باشم، از دين من خشنود هستى، براى همين من مى توانم در انتظار شفاعت پيامبران باشم.
كسى كه تو از همه اعمال او راضى باشى، معصوم است و پاك. من كه معصوم نيستم، طبيعى است كه گناه داشته باشم.
اگر ملاك شفاعت اين بود كه تو از همه اعمال بنده اى راضى باشى، ديگر چنين كسى نياز به شفاعت ندارد، زيرا او معصوم است و گناهى ندارد !
شفاعت براى كسى است كه تو از عمل او راضى نيستى، او گناهكار است، امّا ما دو نوع گناهكار داريم:
الف. گناهكارى كه تو از دين او راضى و خشنود هستى. كسى كه مسلمان است، امّا گناهكار است. او در روز قيامت شفاعت مى شود.
ب. گناهكارى كه كافر است و بُت پرست. تو از دين او راضى نيستى. او در روز قيامت، هرگز شفاعت نمى شود.

* * *

من به شفاعت محمّد و آل محمّد(عليهم السلام) دل بسته ام، اين قانون درباره شفاعت آن ها هم اجرا مى شود، تو به آنان اجازه شفاعت مى دهى و آنان مؤمنان گناهكار را شفاعت مى كنند.
تو از عمل مؤمنان گناهكار ناراضى هستى، امّا از دين آنان خشنود هستى، براى همين شفاعت محمّد و آل محمّد(عليهم السلام)شامل حال آنان مى شود.
واى به حال كسى كه تو از دين او ناراضى باشى ! هيچ كس او را شفاعت نخواهد كرد. پس از آمدن دين اسلام، ديگر دين مسيح و دين يهود مورد قبول تو نيست، همچنين كسى كه از راه ولايت اهل بيت(عليهم السلام) دور مانده باشد از شفاعت بهره اى نمى برد.
در درگاه خدا شفاعت هيچ كس سود نمى بخشد مگر شفاعت كسى كه خدا درباره او اذن شفاعت داده باشد.

* * *