قُلْ إِنْ ضَلَلْتُ فَإِنَّمَا أَضِلُّ عَلَى نَفْسِي وَإِنِ اهْتَدَيْتُ فَبَِما يُوحِي إِلَيَّ رَبِّي إِنَّهُ سَمِيعٌ قَرِيبٌ (50 )
بُت پرستان به محمّد(صلى الله عليه وآله) مى گفتند: "اى محمّد ! چرا تو دين ما را رها كردى؟ چرا از پرستش بُت ها دست كشيده اى؟ به راستى كه تو گمراه شده اى".
اكنون به محمّد(صلى الله عليه وآله) فرمان مى دهى تا به آنان بگويد: "اى مردم ! اگر گمراه شوم از طرف خود گمراه شده ام و اگر راه هدايت يابم به وسيله وحى است كه خدا برايم مى فرستد به راستى كه خداى من شنوا و به بندگان خود نزديك است".
با اين سخن آنان فهميدند كه محمّد(صلى الله عليه وآله) هر چه دارد از وحيى دارد كه بر او نازل مى شود، اگر تو او را به حال خود رها كنى، گمراه مى شود، امّا تو قرآن را بر قلب او نازل كردى و اين گونه راه هدايت را به او نشان دادى، محمّد(صلى الله عليه وآله)هرگز گمراه نمى گردد، زيرا حقيقت قرآن در قلب اوست و قرآن، همان هدايت واقعى است.
پيام اين آيه براى همه انسان ها در همه زمان ها و مكان ها مى باشد، اگر تو انسان را به حال خود رها كنى، گمراه مى شود، زيرا پيدا كردن راه حقّ از ميان راه هاى باطل فقط با توفيق تو امكان پذير است.
درست است كه تو به انسان عقل داده اى، امّا نور عقل نمى تواند همه پرده هاى ظلمت را بشكافد، انسان نياز به وحى دارد، وحى همان نور هدايتى است كه هيچ گمراهى در آن نيست.
محمّد(صلى الله عليه وآله) به همه اعلام مى كند كه من هم بدون وحى نمى توانم راه به جايى ببرم، تكليف شما ديگر روشن است. او از همه دعوت مى كند تا به قرآن پناه ببرند و از نور آن بهره ببرند و از تاريكى ها و ظلمت ها رهايى يابند.

* * *