قُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَمَا يُبْدِئُ الْبَاطِلُ وَمَا يُعِيدُ (49 )
بُت پرستان با محمّد(صلى الله عليه وآله) دشمنى كردند، او را ديوانه خواندند، سنگ به او پرتاب كردند و خاكستر بر سرش ريختند، يارانش را شكنجه نمودند، امّا محمّد(صلى الله عليه وآله) دست از آرمان خود برنداشت.
محمّد(صلى الله عليه وآله) با همه سختى ها و مشكلات، باز هم مردم را به سوى يكتاپرستى فرا مى خواند و براى آنان قرآن مى خواند، گروهى از مردم جذب زيبايى هاى قرآن مى شدند و به او ايمان مى آوردند.
بعضى از بزرگان مكّه به دوستان خود گفتند: "چاره اى نيست بايد صبر كنيم، دير يا زود محمّد مى ميرد، وقتى او مُرد، قرآن او هم نابود مى شود".
از محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواهى تا به آنان چنين بگويد: "حقّ آمد، اين باطل است كه نابود مى شود و هيچ اثرى از آن نمى ماند".
آرى، اسلام و قرآن براى هميشه باقى خواهد ماند و هرگز نابود نخواهد شد، اين باطل است كه نابود مى شود و هيچ اثرى از آن نخواهد ماند.

* * *

محمّد(صلى الله عليه وآله) در مكّه بود كه تو اين آيه را بر او نازل كردى، هنوز او به مدينه هجرت نكرده بود، ياران او زير شكنجه بُت پرستان بودند، امّا تو به او وعده دادى كه باطل نابود خواهد شد و كفر و بُت پرستى از بين خواهد رفت.
بيش از ده سال گذشت، سال هشتم هجرى فرا رسيد، محمّد(صلى الله عليه وآله) با لشكرى ده هزار نفرى به سوى مكّه حركت كرد تا اين شهر را از لوث بُت ها پاك گرداند. بُت پرستان داخل و اطراف كعبه بُت هاى زيادى قرار داده بودند، كعبه يادگار ابراهيم(عليه السلام)بود، بايد آنجا از وجود بُت ها پاك مى شد.
محمّد(صلى الله عليه وآله) وارد شهر مكّه شد و كنار كعبه آمد، همه بُت ها را با عصاى خويش به زمين افكند و اين آيه را خواند: "حقّ آمد، اين باطل است كه نابود مى شود و هيچ اثرى از آن نمى ماند".[158]
آن روز كعبه از وجود همه بُت ها پاك گرديد. اين وعده اى بود كه تو به محمّد(صلى الله عليه وآله) داده بودى.
تو وعده ديگرى هم به بندگان خوبت داده اى، روزگارى كه مهدى(عليه السلام) ظهور كند، بُت پرستى به طور كامل نابود خواهد شد.
آرى، مهدى(عليه السلام) همان كسى است كه روزى همه بُت هاى جهان را نابود مى كند، بُت هايى كه بشر با دست خود ساخته يا با ذهن خود آفريده است و آن ها را پرستش مى كند.
آرى، باطل نابودشدنى است. اين وعده توست و وعده تو هرگز تخلّف ندارد.[159]

* * *