وَمَنْ يُسْلِمْ وَجْهَهُ إِلَى اللَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى وَإِلَى اللَّهِ عَاقِبَةُ الاُْمُورِ (22 ) وَمَنْ كَفَرَ فَلَا يَحْزُنْكَ كُفْرُهُ إِلَيْنَا مَرْجِعُهُمْ فَنُنَبِّئُهُمْ بِمَا عَمِلُوا إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ (23 ) نُمَتِّعُهُمْ قَلِيلًا ثُمَّ نَضْطَرُّهُمْ إِلَى عَذَاب غَلِيظ (24 )وَلَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضَ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (25 ) لِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضِ إِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ (26 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) سال هاى سال، مردم مكّه را به يكتاپرستى فرا خواند، امّا گروهى از آنان با او دشمنى كردند و او را دروغگو خواندند، تو مى دانستى كه محمّد(صلى الله عليه وآله)از گمراهى آن مردم، رنج مى برد و بسيار اندوهناك مى شود، براى همين با او چنين مى گويى:
هر كس با تمامِ وجود، خود را تسليم امر من كند و در عمل هم نيكوكار باشد، به دستاويزى استوار چنگ زده است و به تكيه گاهى مطمئن تكيه كرده است. سرانجام همه كارها با من است و در روز قيامت، به او پاداش نيكو مى دهم.
اى محمّد ! كفر كافران نبايد تو را اندوهناك كند، بدان كه آنان در روز قيامت براى حسابرسى در پيشگاه من حاضر مى شوند و من آنان را به آنچه انجام داده اند، آگاه مى سازم و آنان را كيفر مى كنم.
هيچ كدام از كردار و رفتار آنان از من مخفى نيست، من به راز دل ها دانا هستم.
اى محمّد ! ثروت دنياى آنان تو را شگفت زده نكند، من مدّتى كوتاه به آنان مهلت مى دهم و آنان از اين نعمت هاى زودگذر دنيا بهرمند مى شوند، امّا به زودى مهلت آنان به پايان مى رسد و من آنان را به عذابى دردناك گرفتار مى كنم.
وقتى كه مرگ آنان فرا رسد و فرشتگان پرده از چشمان آنان برگيرند و آنان جهنّم و آتش سوزان آن را ببينند از اين سخن خود پشيمان مى شوند، امّا آن وقت ديگر پشيمانى سودى ندارد.[11]

* * *

در كتاب طبيعت، هزاران آيه و نشانه قدرت وجود دارد، كافى است كه انسان چشم باز كند و به اين آيات دقّت كند، هر كس كه با فطرت پاك خود به آسمان ها و زمين بنگرد، هدفمندى جهان هستى را متوجّه مى شود و مى فهمد كه اين جهان خالقى دانا و توانا دارد، خدايى يگانه و مهربان !
آرى، تو به همه انسان ها، نور عقل و فطرت داده اى تا بتوانند راه سعادت را پيدا كنند.
اگر از انسان ها پرسيده شود: "اين آسمان ها و زمين را چه كسى آفريده است؟"، فطرت آنان، پاسخ را به خوبى مى داند و در جواب مى گويند: "خداى يگانه آسمان و زمين را خلق كرده است". اين نور فطرتى است كه تو در نهاد انسان ها قرار دادى.
پس چرا عدّه اى حقّ را انكار مى كنند و رو به بُت پرستى مى آورند؟
تو فطرت همه را پاك و خداجو آفريدى، امّا به انسان، اختيار هم دادى تا او راهش را انتخاب كند، عدّه اى حقّ را انكار مى كنند، نتيجه كار آنان، اين است كه نور عقل و فطرت در دل هايشان خاموش مى شود، هر كس لجاجت به خرج بدهد و بهانه جويى كند و معصيت تو را كند، نور فطرت از او گرفته مى شود، بر دل او مهر مى زنى و او به غفلت مبتلا مى شود، ديگر سخن حقّ را نمى شنود، حقّ را نمى بيند.

* * *

تو به ايمان و عبادت بندگان نياز ندارى، هر كس ايمان آورد و تو را عبادت كند، به خود سود رسانده است، آنچه در آسمان ها و زمين است، از آنِ توست، تو خداى بى نياز هستى، سرچشمه همه خوبى ها و نعمت ها هستى و شايسته ستايش مى باشى.

* * *