وَإِذَا غَشِيَهُمْ مَوْجٌ كَالظُّلَلِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ فَمِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ وَمَا يَجْحَدُ بِآَيَاتِنَا إِلَّا كُلُّ خَتَّار كَفُور (32 )
تو يكتاپرستى را در نهاد همه انسان ها قرار دادى، همه انسان ها با فطرت خود تو را مى شناسند، امّا لذّت هاى دنيا نمى گذارد انسان ها به نداى فطرت خويش گوش كنند.
اگر بُت پرستان سوار بر كشتى شوند و طوفانى سهمگين فرا رسد، آنان از همه جا نااميد مى شوند و تو را با اخلاص صدا مى زنند، آنان بُت هاى خود را فراموش مى كنند و فقط تو را مى خوانند و به تو ايمان مى آورند.
آرى، بلا، زمينه ساز شكوفايى فطرت انسان است، هنگامى كه بلايى فرا مى رسد، پرده هايى كه بر روى فطرت افتاده شده است، كنار مى رود. اينجاست كه انسان ها تو را صدا مى زنند. تو آنان را نجات مى دهى، وقتى كه بلا و مصيبت از آنان برطرف شد، دو گروه مى شوند: گروهى به ايمان خود وفادار مى مانند، گروهى ديگر، همه چيز را فراموش مى كنند و راه كفر در پيش مى گيرند.
چه كسانى آيات تو را انكار مى كنند و راه كفر برمى گزينند؟ فقط كسانى كه پيمان شكن هستند و كفران نعمت مى كنند، اين چنين هستند، آنان راه كفر را برمى گزينند و خود را از سعادت محروم مى كنند.

* * *