بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ يس (1 ) وَالْقُرْآَنِ الْحَكِيمِ (2 ) إِنَّكَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ (3 ) عَلَى صِرَاط مُسْتَقِيم (4 )تَنْزِيلَ الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ (5 ) لِتُنْذِرَ قَوْمًا مَا أُنْذِرَ آَبَاؤُهُمْ فَهُمْ غَافِلُونَ (6 )
در ابتدا، دو حرف "ياء" و "سين" را ذكر مى كنى.
يا سين !
اى "سين !". گويا تو محمّد(صلى الله عليه وآله) را با نام "سين" خطاب مى كنى، اين نام رمزى ميان تو و محمّد(صلى الله عليه وآله) است.
تو با او اين گونه سخن مى گويى: "اى محمّد ! سوگند به قرآن حكيم كه تو از پيامبران من هستى. من تو را برگزيدم و به پيامبرى مبعوث كردم تا مردم را به راه راست هدايت كنى".
قرآن، كتابى است كه درهاى حكمت و دانش آسمانى را به سوى انسان ها باز مى كند، پس در اينجا قرآن را به عنوان "حكيم" ذكر كردى، تو به قرآن سوگند ياد كردى، سخن تو حقّ است و نياز به سوگند ندارى، امّا مى خواهى اين گونه عظمت قرآن را به همه نشان دهى.
آرى، تو خداى توانا و مهربانى هستى و قرآن را بر محمّد(صلى الله عليه وآله)نازل كردى و از او خواستى مردمى را هدايت كند كه پدران آنان در غفلت و بى خبرى بودند.
اين قانون توست كه راه حقّ را براى همه انسان ها آشكار مى كنى، البتّه لازم نيست كه در هر شهرى و در هر منطقه اى پيامبرى ظهور كند، مهم اين است كه هر كس بخواهد حقّ را بشناسد، بتواند به حقّ برسد.
در روزگار قبل از اسلام مردمى كه در مكّه زندگى مى كردند، بُت پرست بودند، هيچ پيامبرى از ميان آنان ظهور نكرده بود، امّا در ميان آنان كسانى بودند كه يكتاپرست بودند، آنان بارها به شام و فلسطين (سوريه) سفر كرده بودند و از سخنان موسى و عيسى(عليهما السلام) مطالبى را شنيده بودند. اگر كسى مى خواست كه حقّ را بشناسد مى توانست آن را بيابد.[1]

* * *