فَإِنَّكُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ (161 ) مَا أَنْتُمْ عَلَيْهِ بِفَاتِنِينَ (162 ) إِلَّا مَنْ هُوَ صَالِ الْجَحِيمِ (163 )
سخن از بُت پرستانى بود كه باورهاى كفرآميزى داشتند و فرشتگان را دختران خدا مى دانستند، آنان براى گمراه كردن مردم تلاش زيادى مى كردند و عدّه اى هم سخن آنان را مى پذيرفتند.
اكنون مى خواهى قانون مهمّى را بيان كنى، تو راه حقّ و باطل را براى همه انسان ها آشكار مى كنى، البتّه تو هيچ كس را مجبور به ايمان نمى كنى، تو به انسان اختيار دادى و او بايد خودش راهش را انتخاب كند.
اگر كسى بخواهد حقّ را بپذيرد، هرگز دسيسه هاى كافران، مانع راه او نمى شود، تو حقّ را براى همه آشكار مى كنى، كسى كه خواستار حقّ باشد مى تواند آن را تشخيص دهد و انتخاب كند.
وسوسه هاى بُت پرستان هرگز در دل هاى بندگان خوب تو اثرى ندارد و فقط دل هاى آلوده اى كه به فساد ميل دارند، تسليم اين وسوسه ها مى شوند.
تو در اينجا به بُت پرستان چنين مى گويى: "شما نمى توانيد كسى را فريب دهيد، بُت هاى شما هم نمى توانند كسى را فريب دهند، فقط كسى فريب وسوسه هاى شما را مى خورد كه خودش خواستار آن است كه به جهنّم برود".
هر كس كه گمراه مى شود و راه باطل را انتخاب مى كند به اختيار خود اين كار را انجام داده است، تو حقّ و باطل را به او نشان دادى، او خودش باطل را انتخاب كرد و در راه كفر و گمراهى گام برداشت، او سرانجام در روز قيامت نتيجه انتخاب خود را مى بيند و در آتش جهنّم گرفتار مى شود.

* * *