وَاذْكُرْ إِسْمَاعِيلَ وَالْيَسَعَ وَذَا الْكِفْلِ وَكُلٌّ مِنَ الاَْخْيَارِ (48 )
اكنون از سه پيامبر ديگر خود ياد مى كنى: "اسماعيل بن حِزقيل"، "اليَسَع" و "ذَاالْكِفل"(عليهم السلام).
اين سه پيامبر با مشكلات و سختى هاى زيادى روبرو شدند، آن ها در راه تو صبر و شكيبايى كردند، تو هم رحمت خود را بر آنان نازل كردى، آنان از بندگان شايسته تو و از نيكوكاران بودند.

* * *

مناسب است توضيح مختصرى درباره اين سه پيامبر بدهم:
1 - اسماعيل بن حِزقيل(عليه السلام)
مردم به او "صادق الوعد" مى گفتند، يعنى درست پيمان. او با يكى از دوستان خود وعده داشت، پس سر قرار خود رفت ولى دوست او نيامد، او يك سال در آنجا منتظر ماند. به همين علّت او را به اين نام خواندند.[83]
او مردم را به يكتاپرستى فرا خواند و از بُت پرستى نهى كرد، امّا مردم او را شكنجه زيادى كردند و با بى رحمى، پوست سر و صورتش را كَندند امّا او در راه تو صبر كرد.
2 - اليَسَع(عليه السلام)
او پيامبرى بود كه پس از الياس(عليه السلام) به مقام پيامبرى رسيد و مردم را به سوى يكتاپرستى فرا خواند. او براى رسيدن به هدف خويش مهاجرت مى كرد و به شهرهاى مختلف سفر مى كرد تا همگان را از جهل برهاند و به سوى ايمان دعوت كند.
3 - ذَا الْكِفل(عليه السلام)
او يكى ديگر از پيامبران بود كه پس از داوود(عليه السلام) زندگى مى كرد كه قضاوت او همانند قضاوت داوود(عليه السلام)بود. او مردم را به يكتاپرستى دعوت كرد و براى هدايت مردم تلاش زيادى نمود و در مقابل همه مشكلات صبر كرد.[84]

* * *

تو در اين سوره از 9 پيامبر خود ياد كردى تا من از زندگى آنان الگو بگيرم: داوود، سليمان و ايّوب، ابراهيم و اسحاق و يعقوب، اسماعيل بن حِزقيل، اليَسَع و ذَاالْكِفل(عليهم السلام).
من به همه پيامبران تو ايمان دارم و آنان را معلّمان بزرگ بشريّت مى دانم، هر كدام در رتبه و كلاسى، به آموزش بشر پرداخته اند. پيامبران از اصول و برنامه واحدى پيروى كرده اند كه تو به آنان نازل كرده اى، آخرين پيامبر تو محمّد(صلى الله عليه وآله)است كه كامل ترين و بهترين دين را به او دادى و اين قرآن معجزه جاويدان اوست.