كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوح وَعَادٌ وَفِرْعَوْنُ ذُو الاَْوْتَادِ (12 ) وَثَمُودُ وَقَوْمُ لُوط وَأَصْحَابُ الاَْيْكَةِ أُولَئِكَ الاَْحْزَابُ (13 )إِنْ كُلٌّ إِلَّا كَذَّبَ الرُّسُلَ فَحَقَّ عِقَابِ (14 ) وَمَا يَنْظُرُ هَؤُلَاءِ إِلَّا صَيْحَةً وَاحِدَةً مَا لَهَا مِنْ فَوَاق (15 )
بزرگان مكّه حقّ را شناختند و آن را انكار كردند، تو از محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواهى تا وظيفه خود را انجام دهد و پيام تو را به انسان ها برساند، او وظيفه ندارد كه همه را به اجبار مؤمن كند، وظيفه او تنها رساندن پيام تو است و بس !
پيامبرانى كه پيش از او بوده اند، جز اين وظيفه اى نداشتند، آنان مردم را به سوى يكتاپرستى فرا خواندند:
نوح، هود، موسى، صالح، لوط و شعيب(عليهم السلام).
تو اين پيامبران را براى هدايت مردم زمانشان فرستادى.
نوح(عليه السلام) با قوم خود سخن گفت، هود(عليه السلام) با قوم "عاد" سخن گفت، موسى(عليه السلام)هم فرعون را نصيحت كرد كه قدرت زيادى داشت.
صالح(عليه السلام) هم با قوم "ثمود" سخن گفت، لوط(عليه السلام) مردم زمان خود را از گناه بازداشت و شعيب(عليه السلام) نيز مردم "ايكه" را از عذاب تو ترساند، امّا آنان سخن پيامبران خود را نپذيرفتند و سرانجام گروه هايى شكست خورده شدند، آنان پيامبران تو را دروغگو پنداشتند و سزاوار كيفر و عذاب آسمانى شدند و همگى نابود شدند.
بزرگان مكّه هم قرآن را دروغ مى شمارند و مى گويند: "قيامت و جهنّم دروغ است، وقتى ما مُرديم و به مشتى خاك تبديل شديم، ديگر زنده نمى شويم"، امّا آنان منتظر يك صيحه آسمانى هستند، آن وقت ديگر هيچ راهى براى بازگشت به دنيا و جبران گذشته نيست.
محمّد(صلى الله عليه وآله) آنان را از عذاب قيامت مى ترساند، امّا آنان از روى تمسخر چنين گفتند: "ما نمى توانيم صبر كنيم، خدايا ! عذاب خودت را هر چه زودتر قبل از روز قيامت نصيب ما بنما !". آرى، آنان اين گونه پيامبر تو را مسخره مى كردند، تو در اين دنيا به آنان مهلت مى دهى، امّا وقتى روز قيامت برپا شود، آنان عذاب سختى را خواهند چشيد. وقتى اسرافيل در صور خود بدمد، همه آنان زنده خواهند شد و در آتش جهنّم خواهند سوخت.

* * *

بزرگان مكّه زنده شدن دوباره را دروغ مى شمردند، امّا وقتى اسرافيل براى بار دوم در صور خود بدمد به فرمان تو همه زنده مى شوند، در آن روز هيچ كس فرصت جبران گذشته را ندارد، هيچ كس نمى تواند به دنيا بازگردد و كار نيك انجام دهد.
آن روز، تو همه را براى حسابرسى جمع مى كنى، فرشتگان زنجيرهاى آهنين بر گردن كافران مى اندازند و آن ها را با صورت بر روى زمين مى كشانند و به سوى جهنّم مى برند.