وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلًا مِنْ قَبْلِكَ مِنْهُمْ مَنْ قَصَصْنَا عَلَيْكَ وَمِنْهُمْ مَنْ لَمْ نَقْصُصْ عَلَيْكَ وَمَا كَانَ لِرَسُول أَنْ يَأْتِيَ بِآَيَة إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ فَإِذَا جَاءَ أَمْرُ اللَّهِ قُضِيَ بِالْحَقِّ وَخَسِرَ هُنَالِكَ الْمُبْطِلُونَ (78 )
تو قبل از محمّد(صلى الله عليه وآله) پيامبران زيادى را براى هدايت انسان ها فرستادى، سرگذشت گروهى از آنان را در قرآن ذكر كردى و گروهى را هم در قرآن نامشان را بازگو نكردى، همه آنان فرستاده تو بودند و وظيفه داشتند انسان ها را به يكتاپرستى فرا خوانند.
هر كدام از آنان با مشكلات زيادى دست به گريبان بودند و گروهى از انسان هاى لجوج و متكبّر با آنان دشمنى مى كردند و آنان را دروغگو مى خواندند، كافران از پيامبران تقاضاى معجزه دلخواه خود را مى نمودند، امّا معجزه فقط در دست توست، هيچ پيامبرى حقّ نداشت بدون اذن تو معجزه اى بياورد. كافران با پيامبران دشمنى ها نمودند و تو در اين دنيا به كافران مهلت دادى و در عذاب آنان شتاب نكردى، وقتى روز قيامت فرا رسد، ميان پيامبران و دشمنان آنان، داورى مى كنى، قضاوت تو به حقّ است، پيامبران و پيروان آنان را در بهشت جاى مى دهى و كافران را به آتش جهنّم گرفتار سازى، در آن روز است كه كافران زيانكار مى گردند.

* * *

محمّد(صلى الله عليه وآله) هم دشمنان زيادى داشت، آن ها از محمّد(صلى الله عليه وآله)مى خواستند براى آنان معجزه بياورد، امّا آنان به دنبال بهانه بودند زيرا اگر واقعاً به دنبال معجزه بودند، معجزه قرآن كه بود، قرآن حقّ را براى آنان آشكار كرده بود. آنان با محمّد(صلى الله عليه وآله)چنين سخن گفتند: "اى محمّد ! ما هرگز به تو ايمان نمى آوريم تا اين كه تو از سرزمين خشك و سوزان، چشمه هاى آب براى ما جارى سازى. تو بايد خانه اى داشته باشى كه نقش و نگارش همه از طلا باشد...".
وظيفه پيامبر اين است كه به مردم ثابت كند او پيامبر و فرستاده خداست، وقتى محمّد(صلى الله عليه وآله) قرآن را به عنوان معجزه آورده است و به آنان گفته است كه اگر يك سوره مانند آن بياوريد، معلوم مى شود كه او پيامبر است، ديگر حقّ آشكار شده است، چرا آنان يك سوره مانند قرآن نمى آورند؟ اگر مى خواهند حقّ را بفهمند، معجزه قرآن كفايت مى كند.
تو مى توانى اين خواسته هاى آنان را اجابت كنى، ولى همه كارهاى تو از روى حكمت و مصلحت است، تو هيچ كارى را بر اساس گفته هاى بى اساس اين مردم انجام نمى دهى.[163]

* * *

پيامبران به سه گروه تقسيم مى شوند:
* گروه اوّل: پيامبران بزرگ تر
آنان كسانى بودند كه آيين و دينى را كه آورده بودند، براى همه انسان هاى زمان خودشان بود و به مكان خاصّى اختصاص نداشت. دين آنان، دين جهانى بود و همه انسان ها بايد از آنان پيروى مى كردند.
آنان را به عنوان "اولوالعزم" مى شناسيم. نام آنان چنين است:
نوح، ابراهيم، موسى، عيسى و محمّد(عليهم السلام).
اين پنج پيامبر، دين و آيين تازه اى را آوردند و پيامبران ديگر از دين آنان پيروى مى كردند، براى مثال، بين ابراهيم و موسى(عليهما السلام)پيامبران زيادى بودند، امّا همه آن ها وظيفه داشتند دين ابراهيم(عليه السلام) را تبليغ كنند، وقتى موسى(عليه السلام) آمد، دين تازه اى آورد، پيامبرانى كه بعد موسى(عليه السلام) بودند وظيفه داشتند دين او را تبليغ كنند.
* گروه دوم: پيامبران بزرگ
آنان كسانى بودند در بيدارى، فرشته وحى را مى ديدند و صدايش را مى شنيدند و از 5 پيامبر بزرگ تر پيروى مى كردند. از آنان با عنوان "مُرسَل" ياد مى شود.
* گروه سوم: پيامبران معمولى
آنان فقط صداى فرشته وحى را مى شنيدند، امّا نمى توانستند خود او را ببينند و از 5 پيامبر بزرگ تر پيروى مى كردند. از آنان به عنوان "نبّى" ياد مى شود.[164]

* * *

بارها شنيده بودم كه خدا 124 هزار پيامبر را براى هدايت انسان ها فرستاده است، امّا وقتى مدرك و سخن اين مطلب را بررسى كردم، متوجّه شدم كه اين آمار، مدرك معتبرى ندارد.[165]
البتّه مهم نيست عددِ پيامبران چقدر باشد. 124 هزار يا كم تر از اين عدد.
مهم اين است كه ما به همه آنان ايمان داشته باشيم و به آنان احترام بگذاريم.
پيامبران معلّمان بزرگ بشريّت بودند كه هركدام در رتبه و كلاسى، به آموزش بشر پرداخته اند، همه آنان براى رشد و كمال بشر تلاش نمودند و همچون چراغى، راه سعادت بشر را روشن نمودند.

* * *

در قرآن نام 26 پيامبر ذكر شده است كه نامشان را در اينجا مى نويسم:
آدم، نوح، ادريس، صالح، هود، ابراهيم(عليهم السلام).
اسحاق، يوسف، لوط، يعقوب، موسى، هارون(عليهم السلام).
اسماعيل(عليه السلام) كه به "صادق الوعد" مشهور بود.
شعيب، زكريا، يحيى، عيسى، داوود، سليمان(عليهم السلام).
الياس، اليَسَع، ذوالكفل، ايوب، يونس، عُزَير، محمّد(عليهم السلام).
بارخدايا ! درود و رحمت خود را بر آنان نازل كن !

* * *