أَوَلَمْ يَسِيرُوا فِي الاَْرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ كَانُوا مِنْ قَبْلِهِمْ كَانُوا هُمْ أَشَدَّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَآَثَارًا فِي الاَْرْضِ فَأَخَذَهُمُ اللَّهُ بِذُنُوبِهِمْ وَمَا كَانَ لَهُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَاق (21 )ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ كَانَتْ تَأْتِيهِمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ فَكَفَرُوا فَأَخَذَهُمُ اللَّهُ إِنَّهُ قَوِيٌّ شَدِيدُ الْعِقَابِ (22 )
محمّد(صلى الله عليه وآله)مردم مكّه را به يكتاپرستى فرا مى خواند، امّا آنان او را دروغگو مى خواندند و با او دشمنى مى كردند، چرا در زمين گردش نمى كنند و تاريخ گذشتگان را نمى خوانند؟
كسانى كه قبلاً روى زمين زندگى مى كردند، قدرتمندتر از مردم مكّه بودند و از نظر كشاورزى و آبادى، پيشرفته تر بودند، امّا هيچ چيز نتوانست آنان را از عذاب تو برهاند.
اين عذاب به اين خاطر بود كه به سخنان پيامبران خود اعتنا نكردند، تو پيامبران را براى هدايت آنان فرستادى، به پيامبران معجزاتى آشكار دادى، آنان حقّ را شناختند و سپس آن را انكار كردند، آنان پيامبران خود را دروغگو خواندند، تو به آنان مهلت دادى، وقتى مهلت آنان به پايان رسيد، عذاب را بر آنان نازل كردى و همه نابود شدند و به راستى كه تو خداى توانا هستى و كافران را به سختى عذاب مى كنى.

* * *

تو اين پيامبران را براى هدايت مردم زمانشان فرستادى نوح(عليه السلام) با قوم خود سخن گفت، هود(عليه السلام) با قوم خود سخن گفت، صالح(عليه السلام) قومش را نصيحت كرد، لوط(عليه السلام)مردم را از گناه باز داشت و شعيب(عليه السلام) قومش را از عذاب تو ترساند، امّا آنان سخن پيامبران خود را نپذيرفتند و سرانجام گروه هايى شكست خورده شدند، آنان پيامبران تو را دروغگو پنداشتند و سزاوار كيفر و عذاب آسمانى شدند و همگى نابود شدند.

* * *