فَأَقْبَلُوا إِلَيْهِ يَزِفُّونَ (94 ) قَالَ أَتَعْبُدُونَ مَا تَنْحِتُونَ (95 ) وَاللَّهُ خَلَقَكُمْ وَمَا تَعْمَلُونَ (96 )
مردم به شهر بازگشتند، به بُت خانه آمدند تا بر بُت هاى خود سجده كنند، روز عيد، روز شكرگزارى از بُت ها بود، آنان به باور خود بايد از بُت ها تشكّر مى كردند امّا وقتى وارد بُت خانه شدند با منظره اى روبرو شدند، بُت هايى قطعه قطعه بر روى زمين ريخته شده بودند، فرياد برآوردند:
ــ چه كسى اين بلا را بر سر خدايان ما آورده است؟ هر كس اين كار را كرده است از ستمگران است و بايد مجازات شود تا ما به خشم بُت ها گرفتار نشويم.
ــ ما شنيديم كه جوانى به نام ابراهيم، از بُت هاى ما به بدى ياد مى كرد.
ــ بايد او را دستگير كنيم و در حضور مردم او را محاكمه كنيم، بايد كسانى كه ديده اند او از بُت ها بدگويى مى كند، بر اين ماجرا شهادت دهند.
در شهر غوغايى به پا شد، زيرا يك جوان، بنيان دينى مردم را به هم ريخته بود و خدايان آنان را نابود كرده بود، مردم سراسيمه نزد ابراهيم(عليه السلام) آمدند و او را دستگير كردند و براى محاكمه نزد نمرود بردند. نمرود چند نفر را مأمور كرد تا ابراهيم(عليه السلام)را محاكمه كنند، آنان به ابراهيم(عليه السلام) گفتند:
ـ اى ابراهيم ! چرا با خدايان ما چنين كردى؟
ــ آيا چيزهايى را مى پرستيد كه با دست خودتان، آن ها را تراشيده ايد؟ هيچ انسان عاقلى در برابر چيزى كه خودش درست كرده است زانو نمى زند ! بدانيد كه خدا شما و آنچه را مى تراشيد، آفريده است. آسمان و زمين، همه آفريده خداى يگانه اند، پس او را بپرستيد و از بُت پرستى دست برداريد.

* * *

با شنيدن سخنِ ابراهيم(عليه السلام)، مردم به فطرت خود بازگشتند، آنان رو به نمرود و بزرگان شهر كردند و گفتند: "شما ما را به عبادت اين بُت ها دعوت كرديد، شما به ما ستم كرديد".
ابراهيم(عليه السلام) از فرصت به دست آمده استفاده كرد و گفت: "آيا بُت هايى را مى پرستيد كه نه مى توانند به شما سودى برسانند و نه زيانى؟ چرا خداى يكتا را نمى پرستيد كه به شما اين همه نعمت داده است، چرا بُت هاى بى جان را مى پرستيد؟ ننگ بر شما و بر بُت هاى شما ! آيا جا ندارد كه قدرى فكر كنيد و از خواب غفلت بيدار شويد؟".[36]

* * *