أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ (176 ) فَإِذَا نَزَلَ بِسَاحَتِهِمْ فَسَاءَ صَبَاحُ الْمُنْذَرِينَ (177 ) وَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّى حِين (178 )وَأَبْصِرْ فَسَوْفَ يُبْصِرُونَ (179 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) بُت پرستان را از عذاب تو مى ترساند، آنان به او مى گفتند: "اى محمّد ! آن عذابى كه مى گويى، چرا نمى آيد؟". آنان براى عذاب شتاب مى كردند، آنان نمى دانستند كه وقتى عذاب تو فرا رسد، چه روزى سختى براى آنان خواهد بود.
تو از محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواهى مدّتى از آنان، روى برگرداند و آنان را به حال خود رها كند و رفتارشان را زير نظر داشته باشد كه سرانجام آنان عذاب تو را به چشم مى بينند.
آرى، لحظه مرگ، فرشتگان، پرده از چشم آن بُت پرستان برمى دارند و آن ها شعله هاى آتش جهنّم را مى بينند، آنان صحنه هاى هولناكى مى بينند، فرياد و ناله هاى جهنّميان را مى شنوند، گرزهاى آتش و زنجيرهايى از آتش و... وحشتى بر دل آنان مى آيد كه گفتنى نيست.[62]

* * *