يَا دَاوُودُ إِنَّا جَعَلْنَاكَ خَلِيفَةً فِي الاَْرْضِ فَاحْكُمْ بَيْنَ النَّاسِ بِالْحَقِّ وَلَا تَتَّبِعِ الْهَوَى فَيُضِلَّكَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ إِنَّ الَّذِينَ يَضِلُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِيدٌ بِمَا نَسُوا يَوْمَ الْحِسَابِ (26 ) وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاءَ وَالاَْرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا بَاطِلًا ذَلِكَ ظَنُّ الَّذِينَ كَفَرُوا فَوَيْلٌ لِلَّذِينَ كَفَرُوا مِنَ النَّارِ (27 ) أَمْ نَجْعَلُ الَّذِينَ آَمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ كَالْمُفْسِدِينَ فِي الاَْرْضِ أَمْ نَجْعَلُ الْمُتَّقِينَ كَالْفُجَّارِ (28 )
تو به داوود(عليه السلام) حكومت بر سرزمين وسيعى را عطا كردى، او بر فلسطين، سوريه، عراق و جنوب ايران حكومت مى كرد. در اينجا از آنچه به داوود(عليه السلام)وحى كردى سخن مى گويى. تو به داوود(عليه السلام) چنين وحى كردى:
اى داوود ! من تو را نماينده خود روى زمين قرار دادم، پس در ميان مردم به درستى قضاوت كن و از هواى نفس كه تو را از راه من جدا مى كند، پيروى نكن.
اى داوود ! كسانى كه از راه من گمراه مى شوند، چون روز قيامت را فراموش مى كنند، عذاب سختى در انتظار آنان است، آنان فكر مى كنند كه اين جهان بيهوده آفريده شده است و هيچ حساب و كتابى در كار نيست، هرگز چنين نيست، من آسمان و زمين و هر آنچه بين آن هاست را بيهوده نيافريدم، اين پندار كافران است، به درستى كه آتش سوزان براى كافران است.
آنان تصوّر مى كنند كه سرانجامِ مؤمنان با آنان يكسان است، آنان مى پندارند كه همه انسان ها به مشتى خاك و استخوان تبديل مى شوند و پس از آن ديگر هيچ كس زنده نمى شود و از بهشت و جهنّم خبرى نيست.
اين پندار باطلى است. چگونه ممكن است كه من مؤمنانى را كه عمل نيك انجام دادند، همانند مفسدان قرار دهم؟ چگونه ممكن است من پرهيزكاران را همانند گناهكاران قرار دهم؟
من همه انسان ها را در روز قيامت زنده مى كنم، مؤمنان را در بهشت جاودان جاى مى دهم و كافران را در آتش جهنّم گرفتار مى سازم.

* * *

آرى، اين وعده توست، تو در روز قيامت همه را زنده مى كنى تا به كسانى كه ايمان آوردند و عمل نيك انجام دادند، پاداش نيكو بدهى، اين پاداش بر اساس عدل توست. در روز قيامت، كسانى كه راه كفر را برگزيدند، نتيجه اعمال خود را مى بينند، آنان در جهنّم گرفتار مى شوند.
آرى، روز قيامت، عدالت تو را تكميل مى كند، اگر قيامت نباشد، چه فرقى بين خوب و بد است؟ بعضى در اين دنيا، به همه ظلم مى كنند و به حقّ ديگران تجاوز مى كنند و زندگى راحتى براى خود دست و پا مى كنند و پس از مدّتى مى ميرند، آنان كِى بايد نتيجه ظلم خود را ببينند؟
آنان كه روز قيامت و معاد را انكار مى كنند، مى گويند انسان بعد از مرگ، نيست و نابود مى شود و همه چيز براى او تمام مى شود. چگونه ممكن است سرانجامِ انسان هاى خوب با سرانجامِ انسان هاى بد، يكسان باشد؟ اگر قيامت نباشد، عدالت تو بى معنا مى شود.[71]

* * *