قَالُوا رَبَّنَا مَنْ قَدَّمَ لَنَا هَذَا فَزِدْهُ عَذَابًا ضِعْفًا فِي النَّارِ (61 ) وَقَالُوا مَا لَنَا لَا نَرَى رِجَالًا كُنَّا نَعُدُّهُمْ مِنَ الاَْشْرَارِ (62 )أَتَّخَذْنَاهُمْ سِخْرِيًّا أَمْ زَاغَتْ عَنْهُمُ الاَْبْصَارُ (63 )
وقتى كافران وارد جهنّم مى شوند مى گويند: "چرا كسانى را كه ما در دنيا آنان را از اشرار مى پنداشتيم، در اينجا نمى بينيم؟ ما آنان را در دنيا مسخره مى كرديم. اكنون چه شده است؟ آنان كجا هستند؟ آيا ما اشتباه مى كرديم و آنان بندگان خوب خدا بودند و اكنون در بهشت هستند؟ آيا آنان در گوشه اى از جهنّم هستند كه ما نمى توانيم آنان را ببينيم".

* * *

اين آيه درباره كسانى سخن مى گويد كه به حقّ ايمان آوردند و بُت پرستى را رها كردند و كافران آنان را مسخره مى كردند و مى گفتند: "شما گمراه شده ايد، چرا دين پدران خود را رها كرديد و به محمّد ايمان آورديد؟ شما گناهكار هستيد".
تاريخ هرگز ايمان افرادى مثل ياسر و همسرش (سميّه) را فراموش نمى كند. بُت پرستان مكّه به سوى خانه ياسر هجوم بردند، او و همسرش را از خانه بيرون آوردند.
ابوجهل فرياد زد: "اين سزاى كسانى است كه پيرو محمّد شده اند ! جُرم اينان اين است كه بُت ها را انكار مى كنند، آنان گمراه شده اند".
آفتاب سوزان مكّه مى تابيد، ياسر و سميّه را در آفتاب خواباندند و سنگ ها را بر روى سينه آن ها قرار دادند. لب هاى آن ها از تشنگى خشك شده بود و هيچ كس به آن ها آب نمى داد. ابوجهل فرياد مى زد:
ــ بگوييد كه به بُت ها ايمان داريد.
ــ لا إله إلاّ الله.
ــ مگر با شما نيستم؟ دست از عقيده خود برداريد.
ــ لا إله إلاّ الله.
ابوجهل عصبانى شد، شمشير خود را برداشت و آن را به سمت قلب سميّه نشانه گرفت. خون فوّاره زد، اين خونِ اوّلين شهيد زنِ اسلام است كه زمين از خونش سرخ شد. بعد از مدّتى، ياسر هم به سوى بهشت پر كشيد.[86]
آن روز، بُت پرستان جشن و پايكوبى كردند و خيال كردند دو انسان گمراه را كشته اند، وقتى اين بُت پرستان به جهنّم مى روند، هر چه مى گردند سميّه و ياسر را پيدا نمى كنند، آنان تعجّب مى كنند، ياسر و سميّه كجا هستند؟ ما در دنيا آنان را از گمراهان مى پنداشتيم، آيا ما اشتباه مى كرديم و آنان بندگان خوب خدا بودند و اكنون در بهشت هستند؟ آيا آنان در گوشه اى از جهنّم هستند كه ما نمى توانيم آنان را ببينيم. آرى، آنان نمى دانند كه سميّه و ياسر در بهشت جاودان هستند و از نعمت هاى زيباى آن بهره مند مى شوند.

* * *

اسم او سُماعه بود، اهل كوفه بود و از شيعيان امام صادق(عليه السلام). يك بار كه او به مدينه سفر كرده بود به خانه امام صادق(عليه السلام)رفت. حضرت به او رو كرد و فرمود:
ــ اى سماعه ! آيا مى دانى بدترين انسان ها نزد مردم چه كسانى است؟
ــ آقاى من ! بدترين انسان ها نزد مردم، ما شيعيان هستيم.
وقتى امام صادق(عليه السلام) اين سخن را شنيد، ناراحت شد و فرمود:
ــ اى سماعه ! بدترين انسان ها نزد مردم چه كسانى هستند؟
ــ به خدا قسم من دروغ نگفتم، امروز اين مردم، ما شيعيان را بدترين انسان ها مى دانند. آنان ما را كافر مى خوانند. حتّى بعضى، ما را از كافر و مجوسى هم بدتر مى دانند.
ــ اى سماعه ! ناراحت مباش ! روز قيامت كه فرا رسد، خدا شما را به خاطر ولايت ما اهل بيت(عليهم السلام) به بهشت مى برد و دشمنان شما را به جهنّم. آنان وقتى وارد جهنّم مى شوند به دنبال شما مى گردند. آيا آيه 62 سوره "ص" را خوانده اى؟
ــ آرى.
ــ در آن آيه خدا سخن اهل جهنّم را بيان مى كند، اهل جهنّم وقتى وارد جهنّم مى شوند، چنين مى گويند: "چرا كسانى را كه ما در دنيا آنان را از اشرار مى پنداشتيم، در اينجا نمى بينيم؟". اى سماعه ! ما در روز قيامت از شيعيان خود شفاعت مى كنيم.
ــ آقاى من ! اميدوارم من هم از شفاعت شما بهره مند شوم.
ــ اى سماعه ! در آن روز دشمنان در جهنّم به دنبال شما مى گردند و شما غرق نعمت هاى زيباى خدا هستيد.[87]

* * *

مكتب تشيّع در طول تاريخ، دشمنان زيادى داشته است. اين دشمنى ها هرگز به پايان نرسيده است، وقتى مشغول نوشتن اين تفسير بودم به من خبر رسيد كه يك وهّابى به نام "طاها دُليمى" در شبكه "كلمه" سخنانى را بيان كرده است. او اين سخنان را در شهريور سال 1391 هجرى شمسى گفته است.
در اينجا قسمتى از سخنان اين وهّابى را مى نويسم: "من با صراحت اعلام مى كنم كه دين شيعيان بر كفر بنا شده است. من شيعيان را از آتش جهنّم مى ترسانم. همه شما به جهنّم خواهيد رفت و چه سرانجام بدى در انتظار شماست".
حال و روز گوينده اين سخنان در روز قيامت ديدنى خواهد بود !
كسى كه با آل محمّد(عليهم السلام) دشمنى كند، جايگاهش جهنّم خواهد بود، اگر او توبه نكند، در جهنّم به دنبال كسانى خواهد گشت كه آنان را كافر مى پنداشت، زبان حال او همين آيه خواهد بود: "چرا كسانى را كه ما در دنيا آنان را از اشرار مى پنداشتيم، در اينجا نمى بينيم".

* * *