وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَا تَسْمَعُوا لِهَذَا الْقُرْآَنِ وَالْغَوْا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَغْلِبُونَ (26 ) فَلَنُذِيقَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا عَذَابًا شَدِيدًا وَلَنَجْزِيَنَّهُمْ أَسْوَأَ الَّذِي كَانُوا يَعْمَلُونَ (27 ) ذَلِكَ جَزَاءُ أَعْدَاءِ اللَّهِ النَّارُ لَهُمْ فِيهَا دَارُ الْخُلْدِ جَزَاءً بِمَا كَانُوا بِآَيَاتِنَا يَجْحَدُونَ (28 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) براى مردم مكّه قرآن مى خواند، كسانى كه سخن او را مى شنيدند به فكر فرو مى رفتند و تعدادى از آنان مسلمان مى شدند، بزرگان مكّه در جلسه اى دور هم جمع شدند و به يكديگر چنين گفتند: "هر وقت ديديد كه محمّد(صلى الله عليه وآله)قرآن مى خواند، فرياد برآوريد، سوت و كف بزنيد تا صداى او به گوش مردم نرسد، باشد كه بر او پيروز گرديد".[8]
محمّد(صلى الله عليه وآله) بيشتر وقت ها كنار كعبه با مردم سخن مى گفت و براى آنان قرآن مى خواند، آنان هر وقت مى ديدند كه محمّد(صلى الله عليه وآله)مشغول خواندن قرآن شده است، سوت و كف مى زدند و سر و صدا راه مى انداختند تا كسى صداى او را نشنود.
تو در اين دنيا چند روزى به آنان مهلت دادى و در عذابشان شتاب نكردى، امّا در روز قيامت آنان را عذاب سختى خواهى نمود و بدتر از آنچه مى كردند آنان را كيفر مى كنى، كيفر دشمنان تو آتش جهنّم است، همان جهنّمى كه جايگاه هميشگى آنان خواهد بود و هرگز از آن نجات پيدا نخواهند كرد، زيرا آنان حقّ را شناختند و آن را انكار كردند.

* * *