وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا لَاعِبِينَ (38 ) مَا خَلَقْنَاهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (39 ) إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ مِيقَاتُهُمْ أَجْمَعِينَ (40 ) يَوْمَ لَا يُغْنِي مَوْلًى عَنْ مَوْلًى شَيْئًا وَلَا هُمْ يُنْصَرُونَ (41 ) إِلَّا مَنْ رَحِمَ اللَّهُ إِنَّهُ هُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (42 )
تو آسمان ها و زمين و آنچه ميان آن هاست را بيهوده نيافريدى بلكه از آفرينش آن هدفى داشتى ولى بيشتر انسان ها اين را نمى دانند، تو همه جهان را در خدمت انسان قرار دادى و او را گل سرسبد همه موجودات قرار دادى، جهان را براى انسان آفريدى و انسان را براى رسيدن به كمال.
تو قرآن را براى هدايت انسان فرستادى تا راه حقّ و باطل را براى او آشكار كند، گروهى به قرآن ايمان آوردند و گروهى هم راه كفر را برگزيدند، تو به كافران مهلت دادى و در عذابشان شتاب نكردى، امّا از كارهاى آنان باخبر هستى.
روز قيامت روز جدايى حقّ از باطل است و همه انسان ها آن روز زنده مى شوند و براى حسابرسى به پيشگاه تو مى آيند، قيامت، وعده گاه همه است. آن روز هيچ كس از كافران يار و ياورى ندارند، هيچ دوست، سرپرست و خويشاوندى نمى تواند به ديگرى كمكى كند و او را از عذاب نجات دهد.
آن روز فقط يك گروه هستند كه تو به آنان اجازه مى دهى و آنان دوستان خود را نجات مى دهند. آنان كسانى هستند كه تو رحمتت را به آنان نازل كردى كه تو خداى توانا و مهربانى هستى، چنين كسانى مى توانند از دوستان خود شفاعت كنند و آن ها را از گرفتارى ها نجات دهند.

* * *

به راستى خدا در روز قيامت، اين رحمت خود را بر چه كسانى نازل مى كند؟ آنان كيستند كه مى توانند دوستان خود را شفاعت كنند و آنان را از سختى ها نجات دهند؟
اين يك رحمت ويژه است، مقامى خاص است. من مى خواهم در اين باره بيشتر بدانم.
من دوست دارم با آنان دوست شوم، باشد كه از شفاعت آنان بهره مند شوم ! بايد تحقيق بيشترى كنم، بايد مطالعه كنم... من بايد آنان را بشناسم...

* * *

يكى از ياران امام صادق(عليه السلام)مى گويد: شبى من با آن حضرت همسفر بودم،
امام فرمود: "قرآن بخوان كه امشب، شب جمعه و شب قرآن است". من شروع به خواندن قرآن نمودم تا به آيه 42 اين سوره رسيدم. امام به من رو كرد و فرمود: "ما آن كسانى هستيم كه خدا در روز قيامت، رحمت خود را بر ما نازل مى كند و به ما اجازه مى دهد كه از شيعيان خود شفاعت كنيم".[82]
آرى، خدا در روز قيامت به على، فاطمه، حسن، حسين و ديگر امامان معصوم(عليهم السلام) اجازه مى دهد تا از دوستان خود شفاعت كنند.

* * *

اكنون مى خواهم از شفاعت فاطمه(عليها السلام) سخن بگويم: در روز قيامت دوستان فاطمه(عليها السلام)، از شفاعت او بى نصيب نخواهند ماند.
چه روز باشكوهى خواهد بود آن روز !
روزى كه فاطمه(عليها السلام) در صحراى محشر حاضر شود، در آن روز مريم(عليها السلام)پيشاپيش فاطمه(عليها السلام)همچون خدمتكارى حركت مى كند، بهشت در انتظار فاطمه(عليها السلام) است، فاطمه(عليها السلام)به سوى بهشت حركت مى كند.[83]
در اين ميان، نگاه فاطمه(عليها السلام) به گوشه اى خيره مى ماند، فرشتگان عدّه اى را به سوى جهنّم مى برند، آن ها كسانى هستند كه در دنيا گناهانى انجام داده اند و امروز بايد در آتش بسوزند.
فاطمه(عليها السلام) به آنان نگاه مى كند، او عدّه اى از دوستان خود را در ميان آنان مى يابد. در اين هنگام فاطمه(عليها السلام) با خداى خويش سخن مى گويد: "اى خداى من ! تو مرا فاطمه نام نهادى و به خاطر من عهد كردى كه دوستانم را از آتش جهنّم جدا كنى ! خدايا ! تو هرگز عهد و پيمان خود را فراموش نمى كنى، از تو مى خواهم امروز شفاعت مرا در حقّ دوستانم بپذيرى و آنان را از آتش جهنّم آزاد گردانى".
صدايى در صحراى محشر مى پيچد، اكنون خداى يگانه با فاطمه(عليها السلام) سخن مى گويد:
اى فاطمه ! حقّ با توست. من تو را "فاطمه" نام نهادم و عهد كرده ام كه به خاطر تو دوستان تو را از آتش جهنّم آزاد گردانم.[84]
من بر سر عهد خود هستم، امروز همه دوستان تو را از آتش عذاب خود آزاد خواهم نمود تا مقام و جايگاه تو براى همگان آشكار شود، امروز روز توست. هر كس را كه مى خواهى شفاعت كن و با خود به سوى بهشت ببر ! [85]