سَيَقُولُ لَكَ الُْمخَلَّفُونَ مِنَ الاَْعْرَابِ شَغَلَتْنَا أَمْوَالُنَا وَأَهْلُونَا فَاسْتَغْفِرْ لَنَا يَقُولُونَ بِأَلْسِنَتِهِمْ مَا لَيْسَ فِي قُلُوبِهِمْ قُلْ فَمَنْ يَمْلِكُ لَكُمْ مِنَ اللَّهِ شَيْئًا إِنْ أَرَادَ بِكُمْ ضَرًّا أَوْ أَرَادَ بِكُمْ نَفْعًا بَلْ كَانَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرًا (11 ) بَلْ ظَنَنْتُمْ أَنْ لَنْ يَنْقَلِبَ الرَّسُولُ وَالْمُؤْمِنُونَ إِلَى أَهْلِيهِمْ أَبَدًا وَزُيِّنَ ذَلِكَ فِي قُلُوبِكُمْ وَظَنَنْتُمْ ظَنَّ السَّوْءِ وَكُنْتُمْ قَوْمًا بُورًا (12 )
وقتى محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواست از مدينه به سوى مكّه حركت كند، عدّه اى از منافقان كه از مرگ مى ترسيدند او را همراهى نكردند و گفتند: "به خدا قسم اين مردم به سوى مرگ مى روند و هيچ كدامشان زنده برنمى گردند".
اكنون محمّد(صلى الله عليه وآله) در راه بازگشت به سوى مدينه است، تو به او پيروزى بزرگى دادى، صلح حديبيّه، زمينه رشد اسلام را فراهم مى كند، مسلمانان همگى به سلامت به مدينه بازگشتند و اكنون روزگار بالندگى اسلام فرا مى رسد.
تو مى دانى وقتى محمّد(صلى الله عليه وآله) به مدينه برسد، آن منافقان نزد محمّد(صلى الله عليه وآله)مى آيند و از او عذرخواهى مى كنند، تو اين آيات را زودتر از اين كه او به مدينه برسد بر او نازل مى كنى و حقيقت را آشكار مى نمايى.
اين سخن تو با محمّد(صلى الله عليه وآله) است:

* * *

اى محمّد ! به زودى منافقانى كه از آمدن با تو سر باز زدند نزد تو خواهند آمد و چنين خواهند گفت: "اى پيامبر ! ما گرفتار مال و زن و بچّه شديم و نتوانستيم همراه تو بياييم، اكنون عذر ما را بپذير و براى ما از خدا طلب بخشش كن".
اى محمّد ! بدان كه آنان در اين سخن خود هم دروغ مى گويند، زبان و دل آنان يكى نيست، آنان از كار خود پشيمان نيستند.
تو به آنان چنين بگو: "اگر خدا بخواهد به شما ضرر يا نفعى برساند، هيچ كس نمى تواند مانع اراده او شود، بدانيد كه خدابر همه كارهاى شما آگاه است. شما خيال كرديد كه من و مسلمانان هرگز به مدينه باز نمى گرديم، اين خيال در دل شما به خطا جلوه كرد و شما به خدا گمان بد برديد و سرانجام در دام شيطان افتاديد و خود را از سعادت محروم كرديد و شايسته هلاكت شديد".

* * *