فَاسْتَخَفَّ قَوْمَهُ فَأَطَاعُوهُ إِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمًا فَاسِقِينَ (54 ) فَلَمَّا آَسَفُونَا انْتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَاهُمْ أَجْمَعِينَ (55 )فَجَعَلْنَاهُمْ سَلَفًا وَمَثَلًا لِلاَْخِرِينَ (56 )
فرعون حقّ را شناخت و يقين داشت كه موسى(عليه السلام) پيامبر توست، امّا اين سخنان را گفت و مردم را فريب داد و عقل آنان را به بازى گرفت. اين شيوه و رسم حكومت هاى ستمگر است كه مردم را فريب مى دهند و سطح دانش و فهم آنان را پايين نگه مى دارند. آن حكومت ها مى دانند كه بيدار شدن مردم، بزرگ ترين خطر براى آنان است و هميشه تلاش مى كنند مردم را شستشوى مغزى بدهند و آنان را با سخنان زيباى باطل، فريب دهند.
مردم به سخنان فرعون گوش كردند و به خود ظلم كردند، آنان مى توانستند از فرعون پيروى نكنند امّا خودشان چنين خواستند، آنان شيفته دنيا و پول و ثروت بودند و براى دستيابى به دنيا از فرعون پيروى كردند و خود را از هدايت دور كردند.
هنگامى كه آنان تو را به خشم آوردند، تو از آنان انتقام گرفتى و همه را در رود نيل غرق كردى. اين گونه بود كه آنان پيشواى كافرانى شدند كه به خشم تو گرفتار مى شوند. تو هلاكت آنان را مايه عبرتى براى آيندگان قرار دادى.[69]
شبى به موسى(عليه السلام) فرمان دادى تا با بنى اسرائيل به سوى فلسطين حركت كند. فرعون از ماجرا باخبر شد و با همه سپاهش به دنبال آنان حركت كرد. موسى(عليه السلام) با ياران خود به رود نيل رسيدند، تو از موسى(عليه السلام)خواستى عصاى خود را به آب بزند، وقتى موسى(عليه السلام) چنين كرد، رود نيل شكافته شد و موسى(عليه السلام) و يارانش از آن عبور كردند.
فرعون از پشت سر رسيد، ديد كه رود نيل شكافته شده است، همراه با سپاهش وارد شكاف آب شد، وقتى آخرين نفر سپاه او وارد آب شد، به دستور تو، رود نيل به حالت اوّلش بازگشت و آن ها در آب غرق شدند.

* * *

يكى از ياران امام صادق(عليه السلام)، آيه 55 اين سوره را خواند، به فكر فرو رفت، خدا در اين آيه مى گويد: "وقتى فرعونيان مرا به خشم آوردند، از آنان انتقام گرفتم". او با خود فكر كرد: مگر خدا هم به خشم مى آيد؟ منظور از اين سخن چيست؟
او نزد امام صادق(عليه السلام) رفت و اين آيه را براى آن حضرت خواند، امام به او چنين فرمود: "خدا هرگز دچار دگرگونى نمى شود، خدا از خشم و غضب، بالاتر و والاتر است، او هرگز مانند انسان ها خوشحال و يا عصبانى نمى شود، او براى خود دوستانى انتخاب كرده است، پيامبران، دوستان خدا هستند. خدا، خوشحالىِ دوستان خود را، خوشحالى خود قرار داد و خشم آن ها را خشم خود معرّفى كرده است".[70]
وقتى من اين سخن را خواندم فهميدم كه معناى اين آيه چيست: آن شب كه فرعون با لشكر خود به دنبال موسى(عليه السلام)حركت كرد تا او و يارانش را دستگير كند، موسى(عليه السلام) از اين حركت فرعون به خشم آمد، خدا اين خشم موسى(عليه السلام) را همانند خشم خودش قرار داد.
اگر كسى همه گناهان دنيا را انجام دهد، خدا از دست او عصبانى نمى شود، زيرا خدا هرگز عصبانى نمى شود.
هر جا خواندم كه خدا از كسى راضى و خوشحال است، بايد بدانم كه خدا ثواب و رحمت خود را به آن شخص داده است.
هر جا خواندم كه خدا از دست كسى عصبانى است، يعنى خدا آن شخص را به عذاب خود گرفتار كرده است.
هر جا خواندم خدا از كسى انتقام گرفت، يعنى خدا او را كيفر نمود.