وَمِنْ آَيَاتِهِ أَنَّكَ تَرَى الاَْرْضَ خَاشِعَةً فَإِذَا أَنْزَلْنَا عَلَيْهَا الْمَاءَ اهْتَزَّتْ وَرَبَتْ إِنَّ الَّذِي أَحْيَاهَا لَُمحْيِي الْمَوْتَى إِنَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْء قَدِيرٌ (39 )
يكى از بزرگ ترين نشانه هاى قدرت تو باران است.
باران را چگونه بايد معنا كرد؟
باران يعنى زندگى !
زمين خشك و بى جان است، تو باران را از آسمان فرو مى فرستى، بارانى كه نشانه مهربانى توست، زمين به حيات و شكوفايى مى رسد و انواع گياهان زيبا و سرورآفرين مى روياند.
تو كه قدرت دارى خاك مرده را اين گونه زنده كنى، قدرت دارى انسان ها را هم زنده كنى كه تو بر هر كارى توانا هستى.
چرا انسان ها چشم خويش را بر اين شگفتى ها بسته اند؟
چه كسى دانه هاى گندم را سبز مى كند و كشتزارى را چنان زيبا، پديدار مى سازد؟
دانه گندم در دل خاك است، وقت بهار كه فرا مى رسد، جوانه مى زند و از دل خاك سر برمى آورد و رشد مى كند. اين ها همه نمونه هايى از قدرت توست.
آرى، وعده تو حقّ است، تو مردگان را در روز قيامت زنده مى كنى و تو بر هر كارى كه بخواهى، توانايى، روز قيامت سرانجام فرا مى رسد، هيچ شك و ترديدى در آن نيست.
تو مردگان را از قبرها برمى انگيزى و آنان براى حسابرسى به پيشگاه تو مى آيند تا نتيجه اعمال خود را ببينند.

* * *

تو محمّد(صلى الله عليه وآله) را فرستادى تا قرآن را براى آنان بخواند، قرآن، همچون بارانى بود كه دل هاى مشتاق را زنده مى كرد، امّا بزرگان مكّه او را دروغگو، جادوگر، گمراه و ديوانه خواندند، اين سخنان دل پيامبر را به درد آورد.
اگر آنان كفر ورزيدند، هيچ عيبى بر محمّد(صلى الله عليه وآله) نيست !
حكايت آن زمين است كه با باريدن باران، تبديل به شوره زار شد !
عيب از باران نبود، عيب از زمينى بود كه باران بر آن باريده است. وقتى دل كسى شيفته دنيا و لذّت ها و شهوت هاى دنيا شد، سخن حقّ در آن اثر نمى كند، چنين انسانى براى اين كه بتواند به لذّت ها و خوشى هاى دنياى خود ادامه دهد، راه كفر را در پيش مى گيرد و از حقّ نفرت پيدا مى كند و روز به روز نفرتش بيشتر مى شود.

* * *