وَالَّذِي خَلَقَ الاَْزْوَاجَ كُلَّهَا وَجَعَلَ لَكُمْ مِنَ الْفُلْكِ وَالاَْنْعَامِ مَا تَرْكَبُونَ (12 ) لِتَسْتَوُوا عَلَى ظُهُورِهِ ثُمَّ تَذْكُرُوا نِعْمَةَ رَبِّكُمْ إِذَا اسْتَوَيْتُمْ عَلَيْهِ وَتَقُولُوا سُبْحَانَ الَّذِي سَخَّرَ لَنَا هَذَا وَمَا كُنَّا لَهُ مُقْرِنِينَ (13 ) وَإِنَّا إِلَى رَبِّنَا لَمُنْقَلِبُونَ (14 )
تو آن خدايى هستى كه انواع مختلفى از حيوانات را آفريدى، براى انسان نعمت كشتيرانى قرار دادى تا بتواند در درياها سفر كند، تو چهارپايان را آفريدى تا انسان بر آن ها سوار شود و آن ها را به گونه اى آفريدى كه انسان به راحتى مى تواند بر آن ها سوار شود و به سفر برود.
تو دوست دارى وقتى انسان ها به سفر مى روند، نعمت هاى تو را ياد كنند و چنين بگويند: "حمد و ستايش براى آن خدايى است كه كشتى و چهارپايان را در اختيار ما قرار داد و گرنه ما توانِ اين كار را نداشتيم. به راستى كه همه ما در روز قيامت زنده خواهيم شد و براى حسابرسى به پيشگاه تو حاضر خواهيم شد".

* * *

در روزگارى كه قرآن نازل شد، انسان براى سفر از كشتى و چهارپايان استفاده مى كرد، تو به انسان، اين قدرت را دادى كه توانست هواپيما و قطار و ماشين را اختراع كند، همه اين ها نعمت هاى توست. تو آب را به گونه اى آفريدى كه كشتى در آن فرو نرود، تو در هوا قانونى قرار دادى كه بشر با بهره گيرى از آن قانون توانست هواپيما را اختراع كند و آن را به پرواز درآورد.
وقتى من به سفر مى روم، خوب است نعمت هاى تو را ياد كنم، به آسمان و زمين نگاه كنم، در سفر فرصت بيشترى براى انديشيدن دارم، در شگفتى هاى طبيعت فكر كنم و به قدرت تو پى ببرم. هنگام سفر به ياد آخرين سفر خود باشم، سفر مرگ ! سفر قبر و قيامت !
روزى مرا بر تابوت قرار مى دهند و بر دوش مى گيرند و به سوى قبر مى برند، من بايد به ياد آن روز باشم و توشه اى آماده كنم.