بَلْ مَتَّعْتُ هَؤُلَاءِ وَآَبَاءَهُمْ حَتَّى جَاءَهُمُ الْحَقُّ وَرَسُولٌ مُبِينٌ (29 ) وَلَمَّا جَاءَهُمُ الْحَقُّ قَالُوا هَذَا سِحْرٌ وَإِنَّا بِهِ كَافِرُونَ (30 )
مردم مكّه خود را پيرو ابراهيم(عليه السلام) مى دانستند و به كعبه كه يادگار او بود، احترام مى گذاشتند و دور آن طواف مى كردند، امّا آنان آيين ابراهيم(عليه السلام) را به خرافات آلوده كردند و اطراف كعبه را پر از بُت نمودند و به بُت ها سجده مى كردند، تو به آنان و پدران آنان مهلت دادى و در عذابشان شتاب نكردى، به آنان نعمت هاى خود را ارزانى داشتى و قرآن را بر محمّد(صلى الله عليه وآله)نازل كردى و او را به پيامبرى برگزيدى تا آنان را آشكارا به سوى تو فرا خواند.
امّا وقتى محمّد(صلى الله عليه وآله) براى آنان اين قرآن را خواند، قرآن را انكار كردند و گفتند: "اين قرآن، جادوست و ما به آن ايمان نداريم".

* * *