وَمَا أَصَابَكُمْ مِنْ مُصِيبَة فَبَِما كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ وَيَعْفُو عَنْ كَثِير (30 ) وَمَا أَنْتُمْ بِمُعْجِزِينَ فِي الاَْرْضِ وَمَا لَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ وَلِيّ وَلَا نَصِير (31 )
به انسان ها نعمت هاى زيادى داده اى و هرگز نعمت هاى خود را بى دليل از آنان نمى گيرى، اگر انسانى به گناه و معصيت رو آورد، آن وقت نعمت هاى خود را از او مى گيرى. گناهانى مثل ظلم به ديگران، كفران نعمت و ناسپاسى سبب مى شود كه نعمت ها از من گرفته شود.[40]
وقتى نعمتى از من گرفته مى شود يا بلايى بر من نازل مى شود، بايد بدانم كه نتيجه كارهاى خود من است.
تو به من نعمت سلامتى دادى، امّا من به ديگران ظلم مى كنم، نتيجه ظلم من آن است كه حادثه اى براى من پيش بيايد و سلامتى و تندرستى از من گرفته شود، تو مرا به حال خود رها مى كنى و لطف خودت را از من مى گيرى، آن وقت است كه آن حادثه براى من پيش مى آيد.
آرى، هر مصيبت و سختى كه به من مى رسد به خاطر گناهانم است و تو از گناهان زيادى مى گذرى و مرا به كيفر آن مبتلا نمى كنى، هيچ كس نمى تواند از قدرت تو فرار كند و هيچ يار و ياورى غير از تو براى نجات نيست.
آرى، وقتى با پدر و مادر و خويشان خويش بدرفتارى كنم، عمرم كوتاه مى شود، وقتى در جامعه اى زنا زياد شود، زلزله فرا مى رسد، وقتى ظلم و ستم زياد شود، باران كم مى شود و خشكسالى مى شود. وقتى مردم زكات واجب خويش را ندهند، فقر و فلاكت در جامعه زياد مى شود، وقتى مردم شكر نعمت هاى تو را به جا نياورند و همواره ناسپاسى كنند، بركت از ميان آنان مى رود.[41]
اين قانون را دانستم، سعى مى كنم كه از گناهان دورى كنم تا به بلاها گرفتار نشوم، امّا اكنون يك سؤال دارم:
"اگر بلاها به خاطر گناهان است، پس چرا پيامبر و امامان كه معصوم بودند، اين قدر به بلاها گرفتار شدند؟ ما باور داريم آنان از هر گناهى به دور بوده اند، پس چرا آماج انواع بلاها بوده اند؟".
براى يافتن جواب سؤال خويش مطالعه مى كنم...

* * *

در زندگى انسان ها، حوادث ناگوارى پيش مى آيد، از اين پس بهتر است اين حوادث را به دو "عنوان" نام گذارى كنيم:
* بلاها: بلا حادثه اى است كه در اثر گناه و معصيت پيش مى آيد و در واقع نتيجه گناهان است. اگر كسى هرگز به گناه آلوده نشود، بلاها سراغ او نمى آيند.
* سختى ها: ممكن است كسى اصلاً گناهى نكند، امّا براى او حادثه اى پيش بيايد، اين حادثه هيچ ربطى به گناه ندارد، اين حادثه براى او پيش مى آيد تا مقام او بالاتر برود.
شنيده ام كه تو هر كس را بيشتر دوست دارى، سختى بيشترى براى او مى فرستى.
روح انسان فقط در كوره سختى ها است كه مى تواند از ضعف ها و كاستى هاى خود آگاه شود و به اصلاح آن ها بپردازد. سختى ها بد نيست، بلكه سبب مى شود تا از دنيا دل بكنيم و بيشتر به ياد تو باشيم و تنها به درگاه تو رو آورده و تضرّع كنيم !
اگر سختى ها نباشد دل ما اسير دنيا مى شود، ارزش ما كم و كم تر مى شود، سختى ها، دل هاى ما را آسمانى مى كند. سختى ها مى تواند كفّاره گناهان ما باشد و روح و جان ما را از تاريكى هاى گناهان پاك كند.

* * *

وقتى كه پيامبران و امامان را آفريدى، از آنان عهد گرفتى كه بر سختى ها صبر كنند و آنان به اين پيمان تو وفادار باقى ماندند و از جان براى حفظ دين، مايه گذاشتند و خود را در راه تو فدا نمودند.
آنان سختى هاى زيادى را تحمّل كردند، امّا آن سختى ها، بلا نبود !
اين پاسخ سؤال من است: تو پيامبران و امامان را به سختى ها گرفتار مى كنى، ولى آنان به بلايى كه نتيجه گناهان باشد، هرگز گرفتار نمى شوند.