قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ كَانَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ ثُمَّ كَفَرْتُمْ بِهِ مَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ هُوَ فِي شِقَاق بَعِيد (52 )
كافران قرآن را دروغ مى پنداشتند و به آن ايمان نياوردند، اكنون تو به محمّد(صلى الله عليه وآله)فرمان مى دهى تا به آنان چنين بگويد: "شما قرآن را دروغ مى پنداريد، امّا لحظه اى فكر كنيد و جواب سؤال مرا بدهيد: اگر قرآن از طرف خدا باشد، چه كسى گمراه تر از شما مى باشد؟ اگر قرآن حقّ باشد، شما كه اين گونه با آن مخالفت مى كنيد در گمراهى هستيد".
هر انسانى در جستجوى ايمنى است و از خطر مى گريزد، آن كافران كه به قرآن ايمان نمى آوردند اسير غرور و تكبّر شده اند و به نداى فطرت خويش گوش نمى دهند.
محمّد(صلى الله عليه وآله) براى آنان قرآن را خواند و از آن ها خواست دست از بُت پرستى بردارند و گرنه به عذاب جهنّم گرفتار خواهند شد.
كافران مى گفتند كه قرآن دروغ است، روز قيامت دروغ است، بهشت و جهنّم دروغ است. گروهى به محمّد(صلى الله عليه وآله) ايمان آوردند امّا آنان راه كفر را برگزيدند، به راستى كدام يك ضرر كرده اند؟
براى كدام گروه احتمال خطر وجود دارد؟
كافران مى گفتند: "وقتى انسان بميرد، نيست و نابود مى شود"، اگر اين سخن درست باشد، مؤمنان ضرر نكرده اند، خطرى آنان را تهديد نمى كند، زيرا در نيستى و نابودى هيچ خطرى نيست ! كسى كه نابود شده است، چيزى را درك نمى كند.
امّا اگر بهشت و جهنّم راست باشد، كافران ضرر بزرگى كرده اند، زيرا براى هميشه در آتش جهنّم خواهند بود ! آيا كافران نبايد قدرى فكر كنند؟ آيا آنان احتمال نمى دهند قرآن راست باشد؟
اگر فطرت آنان بيدار باشد، همين احتمال بايد آنان را از كفر باز دارد، زيرا فطرت انسان فرمان مى دهد كه انسان از احتمال خطر هم بگريزد !
پيام اين سخن تو اين است: "اگر هم قرآن و قيامت دروغ باشد، مؤمنان هرگز ضرر نمى كنند، زيرا در اين صورت، مؤمن و كافر مساوى هستند و هر دو نابود شده اند، امّا اگر قرآن و قيامت حقّ باشد، آتش سوزان جهنّم در انتظار كافران است".

* * *