فَهَلْ عَسَيْتُمْ إِنْ تَوَلَّيْتُمْ أَنْ تُفْسِدُوا فِي الاَْرْضِ وَتُقَطِّعُوا أَرْحَامَكُمْ (22 ) أُولَئِكَ الَّذِينَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فَأَصَمَّهُمْ وَأَعْمَى أَبْصَارَهُمْ (23 )
اگر منافقان از فرمان تو و پيامبر تو روى گردان شوند، روى زمين فساد و خونريزى مى كنند و پيوند خويشاوندى خود را با ديگران قطع مى كنند، كسى كه از قرآن فاصله بگيرد به شيطان نزديك مى شود و شيطان زشتى ها را در نظر او زيبا جلوه مى دهد و او دست به ظلم و ستم مى زند.
آن منافقان كسانى هستند كه تو آنان را از رحمت خود دور كرده اى و آنان را لعنت نموده اى و گوش دل آنان را كر و چشم دلشان را كور كرده اى.
كسى كه گوشِ دلش، كر شده است و از حقيقت روى برمى گرداند، ديگر نمى شود سخن حقّ را به او فهماند !
كسى كه چشم دلش كور شده است را نمى توان هدايت كرد !
اين قانون توست: تو هرگز كسى را مجبور به ايمان آوردن نمى كنى، تو زمينه هدايت را براى همه فراهم مى كنى. منافقان حقّ را شناختند امّا آن را انكار كردند، آنان اسير لجاجت شده اند، حقّ را مى شناسند امّا تصميم گرفته اند به آن ايمان نياورند، اين كه چشم دل آنان كور و گوش دلشان كر شده است، نتيجه اعمال خود آنان است، خودشان راه لجاجت را برگزيدند و ديگر اميدى براى هدايت آنان نيست.

* * *