وَقَالُوا لَوْ شَاءَ الرَّحْمَنُ مَا عَبَدْنَاهُمْ مَا لَهُمْ بِذَلِكَ مِنْ عِلْم إِنْ هُمْ إِلَّا يَخْرُصُونَ (20 )
تو از محمّد(صلى الله عليه وآله) خواستى تا بُت پرستان را هدايت كند و از آنان بخواهد تا از بُت پرستى دست بكشند.
آنان به محمّد(صلى الله عليه وآله) چنين گفتند: "ما مجبور به شرك و بُت پرستى هستيم، اگر خدا مى خواست ما هرگز بُت ها را نمى پرستيديم، اگر اين آيين ما بد بود، خدا مانع ما مى شد و نمى گذاشت ما بُت پرست شويم".
اين چه سخن باطلى است كه آنان گفتند؟
اين سخن، نهايت جهالت و نادانى آنان را مى رساند.
تو اين گونه اراده كردى كه انسان در انتخاب خوبى و بدى آزاد باشد تا زمينه امتحان او فراهم باشد. اين كه تو جلوى بُت پرستى آنان را نگرفتى، دليل بر اين نيست كه تو از بُت پرستى آنان خشنود هستى. تو به آنان فرصت دادى و مى خواستى تا آنان را امتحان كنى.
حكمت تو در اين است كه انسان، آزاد باشد و راهش را خودش انتخاب كند، اين چيزى است كه به انسان، ارزش مى دهد.

* * *